Bir kitap okudu
276 syf.
·
Puan vermedi
bir gün, kestiremediğimiz bir yerden gene bir güneş doğacak, bu karışıklığı, toplumun tüm acılarını yok edecek. bunu umut edebiliriz. elimizde bir bu var. şimdilik.
Okur Takip Önerileri
o, gözlerini hafifçe kısmış, hiç usanmadan uzakları seyrediyordu. sanki vurgundu kente.
kırgın değilim. gördüm ve önümdekinden başka bir şeyim olmadığını anladım. önümdeki bir parça zaman, farkında varabildiğim kadar.
ben kim bilir nerdeydim, başka bir başlangıç istiyordum, başka yerde, başka şekilde, birdenbire başlamış, hiç haber vermeden, hiç hazırlamadan, neyi nasıl karşılayacağımı, neyle mukabele ve mukavemet edeceğimi bilmeden, istemeden…
zaman akar mı, durur mu, içinden mi geçilir, tümüyle dışındadır da uzaktan ya da kenarından mı bakılır? her şey mecaz ise ve işaret aranıyorsa, pek de bir şey bulunamıyorsa, kendi kendini tüketerek bir yol yürünüyorsa mecaz başka bir mecazla ancak bir gönül hoşluğu yaratıp boşlukları doldurmada yine yetersiz kalıyorsa, bütün düşünme, anlama çabasına rağmen insan yetersiz kalır.
diyebilirim ki yüzer ve uyur gibi, uyuyamaz ve uyanamaz gibi, can çekişir de ölemez gibi, anlayacak gibi olur da birden unutur gibi, çok zaman geçmiş sanırken geriye düşmüş gibi, duruyorum zannederken yüzyıl geçmiş gibi… hep uykuyla ıstırap, gerçekle dehşet, hayalle uzun bir ufuk arasında ama hep her şeyimin üstüne basarak ve bir iz çıkararak, izin kendisi olacakmışım gibi geliyor. bir gün bir işaret olacakmışım gibi geliyor.
nasıl öldüğümü hatırlamıyorum ama ölecek gibi hissettiğim hiçbir an ölmedim, ölümü yaşadım; ürpertisini duydum. kendimi tuhaf bir salıncakta korku ve keder arası, utançla mahcubiyet arası duydum. yaradılışıma göre mi yaşadım, yaşamam gerekenlerde eksik ve yavan mı kaldım, dokunmamam gerekenlere mi dokundum yoksa hepi topu bu, benden beklenen bu ve bu kadar mıydı, hâlâ bilmiyorum.