Bitkinlikle, kendimi kendi içime uzatırım. Oysa bilirim ki o ağır gamlı yurtta, anılarımın çölünden başka bir bekleyen yoktur beni...
Hiçbir kitap, bir tek ânın canlılığını getirip koyamıyor önümüze. Şu elimin altındaki sayfayı okuyup bitirdiğimde, dünya bir daha asla geri getirilemeyecek kadar başkalaşmış olacak...
Ama kimse görmüyor onu, kimse görmeyecek, hep aynı belirsiz balçığı karanlığa devirip eve varacak...
Bir şey daha var, son bir şey: Güz, sevgili dallarının dilinden, hiç susmamacasına aynı cümleyi tekrarlar durur: Her yaprak yalnızca bir kere sararır...
Her bir tarafını eşyalarla tahkim ettiğimiz çerden çöpten bir ruhumuz var çünkü...
Ya kapıyı açmazsa...
Bazı akşamlar senli benli oluyorum cebimdeki anahtarla, ona yaranmaya çalışıyorum, konuştuğum dahi oluyor onunla:
Ya kapıyı açmazsa...
Babamız bir gün gerçekten ölür, ama biz onun ölümünü bile birden değil parça parça kavrarız.
Sayfa 20Kitabı okudu
İnsan nerede olursa olsun bir kıyıya inmek ister...