Öylesine suya konulmuş ve konulduğu bardağın içinde unutulmuş bir çiçek sapı gibi, rengi atmış yapraklarımın arasında bükülüp duruyorum...
Kazdığım toprak benim için kazılmayı bekliyor şimdi. Ama yine de, geceleri yıldızlara bakarken, içimde hiç kazma vurulmamış, hiç yeşertilmemiş bir yerin varlığını hissediyorum...
Önce yeşerip sonra sararan bir başaktır hayat. Buna alışamazsanız, içinizdeki toprak çabuk kayar...
Onca yıl, herkes söküğünü dikerek çıktı insanların içine, ben diktiğimi sökerek...
Ama yine de her akşam şu kapıyı aralarken, içimde bir genç kız, bana ne beklediğimi soruyor. Keşke bir tek bunu çözebilseydim...
Bilet kesen kadın, on iki saat boyunca uzaktaki bir şehre değil de, yalnızca uzaktaki kendime seyahat edeceğimi bilmiyor...
Kapıdan çıkarken, “ mutsuz bir ülke burası" dedim kendi kendime; “ sabahları nasıl uyanması gerektiğini bilmeyen bir ülke; tırnaklarından başlayarak çökmüş bir ülke..."
Kimse, dünyanın tek bir “an” ını içine sığdırmayı başaramıyor. Aşka düşenler hariç..
Her seferin de solan çiçeğin yerine, solacak yeni bir çiçek koydum..
Ben daha aşkın yere mi yoksa göğe mi ait olduğunu anlayamadan mağlup oldum ona.
İnsan görmeyi zamanla öğrenir; biz de zamanla öğrendik...
üç gündür bekliyorum; Yağmadı
Eğer yarın kar yağarsa, gönlünü bütün renklerden boşamış bir derviş gibi kalkacağız yatağımızdan.
Sayfa 61 - DergahKitabı okudu
Güneş ruhumda kimi arıyor.
Rengi atmış iklimlerin uykuya çekildiği geniş bir yatağa benziyor benim ruhum.
Sayfa 100 - DergahKitabı okudu