Ölüm, kesintiye uğratan, araya giren, eksik bırakan. Söz ve edim yara alır her ölümde.
Sayfa 110 - Issız ve LoştuKitabı okudu
Ölüm, yaşayanlarda süren. Hayatın ta göbeğine yaralayarak, kanatarak giren. Ölüm, yüzün, rüyada ve imgede hâlâ oluşmaya devam eden yüzün yara alması değil mi?
Sayfa 110 - Issız ve LoştuKitabı okudu
"[...] bu şehrin garip bir hali var, canlı. Üstelik yok oluyor, hissediyorum. Belki bir faciayla belki başka türlü, ama yok olacak. Onu bırakmak ihanet olur. Birlikte yok olmak, şahitlik etmek daha doğru geliyor... bilemiyorum."
Sayfa 99 - Issız ve LoştuKitabı okudu
Yokluğumun bir anlam boşluğu yaratacağına nasıl emin olabilirim?
Sayfa 93 - KurşunkalemleKitabı okudu
O zamandan beri, tutunmak için uzandığım her yerden kan siniyor ellerime.
Sayfa 76 - KurşunkalemleKitabı okudu
Hayatımı, başka biri yaşamış gibi ilgisizce seyrediyorum. Karbon kağıdıyla çoğaltıp dağıttım yaşamöykümü. Susuyorum.
Kelimelerin uzlaştırıcılığında erimek istemiyorum.
Sayfa 75 - KurşunkalemleKitabı okudu
Olası bir ayrılığın elvedasını heceleyemem ki ben! Keskin harfler dilimi paralar.
Sayfa 35 - Kaç Uyku Arası; İççekişlerKitabı okudu
"O keskin duyarlılığın bu yaşamın en güzel anlarını hep tuz buz eder, deşeler. O kent senin gibi rüzgârını yanında taşıyanları barındırmaz."
Sayfa 31 - Bir Uykudan Diğerine; Aşkın ve Zamanın Geçişi; LabirentKitabı okudu
Ben henüz aradığım rengi bulamamıştım ki kent tükendi.
Sayfa 30 - Bir Uykudan Diğerine; Aşkın ve Zamanın Geçişi; LabirentKitabı okudu
Zaman değilemeyen, rastlantısal bir uçsuzluk artık.
Sayfa 22 - Uyandırıldığımda, Zorla, Bir Gece Vakti; HücreleşmekKitabı okudu