bir yeri ağrıyanın karşısındaki çaresizligimizi, anlamsızlığımızı hep biliriz. o kişi sevdiğimiz bir insansa büsbütün işe yaramaz görünür ellerimiz, sözlerimiz; çırpınıp dursak da..
"daha ramazan ayı tamamlanıp da bayramı kutlamaya başlar başlamaz, evlerimizdeki büyüklerimiz, "mübarek ramazan'a on bir ay kaldı." diye başlar ve ramazan'ın yaklaşmasını gün gün sayıp bekler."
keşke bu kitapta anlatıldığı gibi kalsaymış ramazanlar..