“Sartre’a göre kendimizi zihnimizin içine, “panjurları kapalı sıcacık konforlu bir odaya” hapsetmeye kalkışırsak varolmaya devam edemeyiz. Konforlu bir evde yaşamıyoruz: o toz toprak kaplı yolda olmak, tam anlamıyla olduğumuz şeydir.”
“Dönüşümün “ötekinde” olmuş biçimde anlatılması ya da hissedilmesi gerekir. Kişisel olmayan gizemli efsanenin “öteki”ne bir dönüşüm olarak aktarılması lazımdır.”
“Muazzap bir ruh, bilinmedik yollarda attığı her adımla, ürkek benliğine bir merhem sürer gibi olur. Yolculuğun uzadığı her geçen gün, kalbindeki sıkıntıyı biraz daha hafifletir.”