BAŞLARKEN....
"Yaşam denen yolda, omuz omuza birlikte yürüyorduk; ama ayaklarımız, çelme takıyordu birbirine. Mükemmeli isterken, kusursuzluğa tahammülümüz yoktu; çünkü yaşamı mükemmel kılan kusurlarımızdı. Öyleyse hatalara neden tahammülsüzdük? Kendimize hata yapabilme lüksünü neden tanımıyorduk? Kendi hatalarımızı bile, neden hoş göremiyorduk? Dahası, başka birinin acılarının penceresinden bakamayacak kadar, kibirli miydik?
Ne kadar silersek silelim, gözlükçüden çıktığı ilk günkü gibi olamayan gözlük camları gibiydik hayatta. Çiziliyor, yıpranıyor ve hatta lekeleniyorduk... Oysa birimiz bir gözde, ötekimiz diğer gözdeydi... Farklıydık, ama aynıydık..."
Sayfa 7Kitabı okudu
Var olmadiginı zannettiği kalbi bogulurcasina çırpınırken soluksuz kalarak tekrarladi:"Hissetmiyorum,hissetmiyorum,hissetmiyorum..."
"Soğuk bildiğim bir şeydi, hep üşümüştüm ben. Bir çocukken, yanmayan kaloriferlerin gecesinde yurttaki tek yorganımı bir başkasına kaptırdığımda da; sıcak su fazla gitmesin diye soğuk suyla kış ortasında banyo yapmak zorunda kaldığımız, toplu banyolarımızda da; karlı gecelerde balkona cezaya bırakıldığımda da...Şu an beni sarmalamaya çalışan sıcaklığın aksine soğuk tanıdıktı. Oysa sıcak, o bizim bilmediğimiz evlerde yanan ışıkların fısıldadığı bir masaldı. Benim hiç dinlemeye hakkım olmamıştı."
Sayfa 208 - Postiga YayınlarıKitabı okudu