Herkesin sevdiği birisi olmuştur hayatında. Bu belki bir sevgi kırıntısıdır; belki de kişinin gönlüne sığmayıp, karşındakininin de gönlüne el koyduğu cinstendir. Kelime oyununu bırakırsak, kendini başkasında bulmaktır diyorum.
Platon, Şölen'inde çok güzel anlatır bu konuyu ve muhteşem bir mitten söz eder. Çok önceden hermafroditlerin olduğunu söyler. Bunlar bir erkek-bir kadın, iki erkek veya iki kadından oluşmuştur. Fakat bu tür, Zeus tarafından cezalandırılmış ve ortadan ikiye ayrılmıştır. Böylece her insan, önceki birleşik olduğu yarısını bulmak için çabalamıştır.
Ha kişi kendini başkasında bulmuş, ha diğer yarısını aramış durmuş, ha aynı yıldızın altında buluşmuş. Gidiş yolları farklı olabilir; ama sonunda tek bir kapıya ulaşıyoruz: İnsan, sevdiği sürece hayata tutunabiliyor. Ve sevgi, bir şekilde insanı buluyor.
Hazel Grace, gitmekten nefret ettiği destek grubunda tanışıyor Hafif Yamuk Gülümsemeler Departmanı'nda kadrolu bir profesör olan Augustus Waters'la. Aynı kaderin gölgesinde buluşuyorlar. Ve sonrasındaysa, okurun gülümsemekten yanaklarını acıtacak kadar tatlı yaşanmışlıkları oluyor. Kısaca John Green yazıyor, biz sırıtıyoruz.
