Stefan Zweig'ın kitaplarıyla tanışmaya başlamış olanların veya çevresinde bu tanışma şerefine erişen kişiler barındıranların, yüzeysel olarak bildiği bir konudur bu: Eşiyle birlikte intihar etti. Hitler'in katliamları yüzünden Dünya'nın daha iyi bir yer olacağına dair inancını kaybetti.
Eserlerinde ise bu hüzünlü yanını oldukça hissettirir bizlere. Durmadan hayatın acılı ve kaçınılmak istenen taraflarını ele alır. Allayıp pullamadan, bu acıyı kendi gözlemleri ve düşünceleriyle okuyucusuna aktarır. Sık rastlanmasa bile, okurlar bu eserlerle sarsılır ve yeni bir görüş kazanırlar.
Bunları neden mi söylüyorum? Çünkü eğer bu tarifler sizin için uyuyorsa ve eğer Zweig'ın eserlerine ilgi duyuyorsanız, İkili Ölüm'ü okumamanız çok büyük bir kayıp olacaktır. Eğer İkili Ölüm'ü okumazsanız, Zweig sizin için biyografisini kabaca bildiğiniz bir usta yazar olarak kalacaktır. Ben kitabın her cümlesini yaşama fırsatı buldum ve bundan sonraki Zweig okumalarımda bu yaşantıdan kopmam olanaksızlaştı.
Kemal Demirel okumalarımın başlangıcı, yakın bir döneme tarihlenir ve çok fazla eserini okumuş da değilim. Ancak şunu net bir şekilde söyleyebilirim ki, kendisi kelimeleriyle okuyucunun yüreğine dokunan bir cambazdır. Henüz kendisi ile tanışmamışsanız ve bir Zweig okuyucusuysanız, İkili Ölüm sizin için bu dünyaya mükemmel bir adım olacaktır.
Demirel, bir kitabındaki iki karakter için şunları söyler: "Seni insanlara anlatmaya, onu ise yaşatmaya çalıştım." İkili Ölüm oyunu ile birlikte ise, Zweig ve eşini aynı bu kaygıyla bizlere sunar. Kaygısının bol olmasını dilerdim, zira kendisini kaybetmemiş olsaydık.
