Pekala, Beethoven çalıyorlar yine; Teksas'ta bir park bankında uyuduğumda da Beethoven çalıyorları, geçen Pazar günü yağmur yağdığında ve iskele çöktüğünde de Beethoven çalıyorlardı; 55 yıl önce yürümüştüm o iskelenin üzerinde ve şimdi okyanusun dibini boylamıştı, Atlantis gibi, ama her şey kırılıp yok olur, yeni bir şey yok bunda, bugün Louise'den bir mektup aldım, Fransız Mahallesi'nden taşınacağını ve New Orleans'tan 45 dakika uzaklıktaki bir kasabaya, kız kardeşinin yanına yerleşeceğini yazıyor. insanlar yoruluyor, insanlar yıkılıp ayağa kalkıyorlar, ve berduşlar postanenin önünde yolumu kesip "günaydın, efendim, bir dolarınız var mı acaba?" diye sorarken Beethoven çalıyor.
eski hava sirki gökyüzünden düşüyor, köpekler ve kediler tuhaf bakıyorlar bana, Klan görünüyor, kayboluyor, Hitler burnunu çekiyor Palmiye ağaçlarının köklerinin arasında, içtiğim bu ucuz puro, Küba yazıyor üstünde, Havana yazıyor, oralardan kaçak sokulmuş ülkeye beni kustursun diye Beethoven çalarken, William Saroyan öldü Beethoven çalarken, Celine öldü ama
Fante direniyor ölüme
bacakları kesilmiş ve kör daracık mezarında ama ölmüyor: 3 yıldır yatıyor hastanede, ne düşünür?
Ben çabuk gitmek istiyorum bir budalanın kursağından geçen zeytin misali, Des Moines'lu kızlar çizgili elbiselerinin içinde sardalyeler gibi kıpırdanırken, ne anlama geliyor, şimdi Beethoven dinlemek?
“…Hayata güvenin dostlarım…”
Diyojen YayıncılıkKitabı okudu
Özgürleşmek için kendinizce haklı bulduğunuz güceniklerinizden ve acıma köşenizden çıkmalısınız.
Diyojen YayıncılıkKitabı okudu
