It wasn’t natural for happiness to arrive so suddenly.
When misfortune visits those who once walked alongside us, we do tend to feel relief, almost as if we believe we have ourselves been spared, and as we come to convince ourselves that they are suffering in our stead, we feel for these wretched creatures. We feel merciful.
What do they live for? What do they find in life? What logic compels them to keep breathing? What philosophy drives them, as they wander the earth?
The more I needed my friends, the more I longed to run away.
"Görüyorum ki, başka yollardan gittiğimiz halde ikimiz de aynı neticeye varmışız."
Dünya barışı için bütün politikacıları öl*ürün. Halklar birbirleriyle anlaşır zaten.
"İçimde yarım kalmıṣ bir konuṣmanın üzüntüsü vardı..."
Kayıp ruhlar ülkesi
Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı ama birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi. Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu. Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbirleriyle kucaklaşmak için, her şeyi çiğneyerek, birbirine koşuyordu.
"Seni seviyorum. Deli gibi değil,gayet aklı başında olarak seviyorum."
Bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.
Ben böyleyim işte! dedi. Ben garip bir kadınım... Benimle ahbaplık etmek isterseniz birçok şeylere tahammüle mecbur kalacaksınız... Çok manasız kaprislerim, birbirine uymaz saatlerim vardır... Hülasa arkadaş olduğum kimseler için pek müziç ve anlaşılmaz bir mahlukum...
"aşk dağıldıkça azalan bir şey değildir."
Sayfa 121Kitabı okudu