"Hayatlarının sonunda bakımevine veya hastaneye düştüklerinde belki bir kez daha akıllarına gelecekti. Benden bir şey onlarda yaşamaya devam edecekti, onlara bir şey vermiştim."
"Uyusam rüyamda sen, uyansam hayalimde sen! İnsan içinde olsam gönlümdesin! Yalnız kalsam karşımdasın! Daima sen! Daima sen! Vücudumu mu istersin? İşte, esirinim! Canımı mı istersin? Al da kurtulayım!"
İnsanların sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş. Seven insan Tanrı’nın, Tanrı da onun içindedir.
"Orada, geleceğin hiçbir önemi yoktu. Geçmisse yalnızca tek bir dersi içeriyordu: sevgi insana zarar veren bir hatadır; işbirlikçisi yani umutsa tehlikeli bir yanılsama."