insanın ne kadar çok gizli utanması var. Bana insan kendini sever, diyorlar. İnsanın kendisine olan sevgisi ne kadardır? Acaba insan kendisini ne kadar küçümseyebilir? Şu karşıdaki adam da kendisini seviyor ve kendisini aşağı görüyor, bence o büyük bir seven ve büyük bir küçümseyendir. Yoksa bu adam bağırdığını duyduğum üstinsan mı? büyük küçümseyicileri severim ama insan, aşılması gereken bir şeydir.
Hepsi bir, hiçbir şeyin değeri yok, dünya anlamsız. Bunları bilmek ise insanı boğar.
Dünyada nerede büyük yalanlar varsa orası acınacak haldedir. Ve dünyada acıya neden olan her şey, acınacak halde olanların yalanlarıdır.
Okur Takip Önerileri
Siz bunların hepsini izlediniz mi ?hayvanlarım sizde mi zalimsiniz? İnsanların yaptığı gibi benim büyük acıma seyirci mi olmak istediniz? İnsan en acımasız hayvandır. İnsanın evren üzerinde en hoşuna giden şey dramlar, boğa güreşleri ve çarmıha germelerdir. İnsan cehennemi keşfedince onu evrenin göğü yaptı.
Kendini hiçbir zaman savunmak istemeyen bir tiksinti, zehirli salyayı ve kötü bir bakışı yutabilen bir zorunluluk, pek fazla yetinen ve pek fazla sabırlı olanlardan da iğrenir çünkü bu, köle tarzıdır. Bu kibir tanrıya ya da insana karşı olsa da bütün köleliklerin yüzüne tükürür. Sahte fedakarlık kötüdür.
Zavallı dünya... Pek yakında kurumuş bir ota benzeyecek ve onun üzerinde yaşayanlar kendinden bıkacak, sudan fazla ateşin özlemini duyacaklar.
Ah, nerede tüm iyiliğim, tüm utancım ve iyiye olan tüm inancım.
Bazen en çılgın, en imkansız görünen fikir kafanızda öyle kuvvetli bir yer edinir ki, öyle veya böyle gerçekleşeceğini zannedersiniz... Dahası bu düşünce şiddetli, güçlü bir arzuya eşlik ediyorsa, bazen onu kaçınılmaz, önceden belirlenmiş, kadere yazılmış, var olmaması, gerçekleşmemesi imkansız bir şey gibi kabul edersiniz!
Yaşamayı arzu etmeyen bir hayat, sona erme yoluna girmiş demektir.
kendi küçük hayatlarını dar kafalı küçük formüller göre yaşayanları, bir araya toplaşmış sürüler dışında var olamayan varlıkları, yaşamlarını başkalarının düşüncelerine göre kalıplara sokanları, kölesi oldukları çocuksu kurallar nedeniyle gerçekten yaşamayı ve birey olmayı beceremeyenleri düşününce bir iki kez acı kahkahalara boğuldu.