Zaman zaman bir yerlere gitmek, buradan kaybolmak istiyordu. Hatta sırf düşünceleriyle baş başa kalabilmesi, nerede olduğunu kimsenin bilmemesi için, kasvetli, ıssız bir yerde olmaya bile razıydı.
Büyüklerin çocukları hiç tanımamaları her zaman şaşırtmıştır beni. Anne babalar kendi çocuklarını bile doğru dürüst tanımıyor.
İnsan olan için öldükten sonra, bir güzel nam bırakmak, belki hiç ölmemekten hayırlıdır.
Okur Takip Önerileri
Kalabalığın alkışları dil şaklatmaktan farksızdır.
Bazen insan kendisinde çok mutluyum deme hakkını asla bulamayacak kadar çok acı çeker.
Felaketler insanın içindeki saflığı yok ediyordu.
Her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir?
Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor.
Bizim mantığımızla hayatın mantığı asla birbirine uymuyordu.
Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu… Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya, -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk.
“Çirkin bir sözcük olan önyargı ile tertemiz bir sözcük olan inancın ortak bir noktası var: Her ikisi de mantığın bittiği yerde başlar.”
“Yaşadığımız huzursuzluğu başka birini suçlayarak haklı çıkarmaya çalışmak, belirsizliği kabullenmekten daha kolay geliyor!”
“Delilik, tekrar tekrar aynı şeyleri yapıp farklı bir sonuç beklemektir.”
-Albert Einstein
“Yapılana kadar hep imkansız görünür.”
-Nelson Mandela