Sen kuşlara sevdalıydın
Ben yağmurlara
Çok sonra öğrenmiştik
Kuşların yağmurda uçamadığını
“… bazen bir cümlelik mesele kimine kısa olsa da kimine koca bir hikayedir.”
Anladım kuşların yağmurda uçamadığını
Anladım cesetlerin cellatların gözyaşlarıyla yıkanmadığını
Anladım mevsimlerin sancısız geçmeyeceğini
Anladım kelimelerin yaşanmışlıkları anlatamadığını
Okur Takip Önerileri
Yıllardır alıştığınız bir insanın sesine, yüzüne hasret kalmanız çok ağır bir duygu. Belki de ölümün en acı tarafı da budur. Bir daha o kişinin sesini duyamamanız, yüzünü göremeyecek olmanız…
İnsan ne zaman yaşama sevincini bulsa o vakit çiçeklerin gerçek kokusunu hisseder. İçtiği bir yudum çaydan tat alır.
“Kitaplar fikir savaşlarındaki en önemli mühimmattır.”
Belki de insanı birbirine bağlayan kelimeler değil de gözlerdir. Kelimeler uçar gider bakışlar ve gülüşler ölümsüz kalırdı.
“Etrafta o kadar boş konuşan insan varken belki de susmak en iyisidir.”
Vicdanını kendine pusula yapmış insanlar, en ağır acıyı kalp kırdığında hissedermiş.
“İnsan başkalarının yaşadığı hayatın çaresizliklerini görmeyene kadar kendi hayatını sorgulayıp, kıymetini bilmiyor ki.”
“Bazen haksız bir davanın kahraman adamı olmak yerine adil bir mahkum olmak daha şerefli ve onurludur.”
Hayat serüvenimiz bir yapbozun parçaları gibidir aslında. Ömrümüz eksik parçalarımızı aramakla geçer; son parçayı bulduktan sonra yeryüzündeki hikayemizde bitmiş olur.
Gerçek sevgi daima iyi hissettirir, belli eder kendini.
Bir şeyi yapmayacağına yemin ettirmek, insanın tam da o şeyi yapmak istemesini sağlamanın en kesin yoludur.
Tatsız gerçekler yutulması en zor olanlarıdır.