Ne çok acı var. Böyle başlar Cahit Zarifoğlu Yaşamak kitabına. Tarık Tufan 'da öyle başlasa yeri imiş hani. Her bölümde her sayfada yeni bir acıyla tanıştırıp, yeni bir gözyaşına şahit ediyor kitap . Fakat o kadar içimizden, o kadar bizden hikayeler ki ; hergün yanlarından geçip, görmek istemediğimiz acıları gözümüze sokarcasına, sayfa sayfa bölüştürmüş acılarını her semtin. Acının kenti olmaz belki lakin acı denince akla gelen ilk kenttir İstanbul. Tufan da öyle düşünmüş olsa gerek ki, bu koca şehrin arka sokaklarında kopan tufanları ele almış bu cevherde. Anlayacağınız "Merhaba vicdanım" dedirtecek türden bir kitap olmuş. Bir bölümünde ağladığımı gizlemeyeceğim fakat hangi bölüm olduğunu okuduğunuzdan emin oluncaya kadar gizlemem gerekiyor sizde okur ve herhangi bir yerinde ağlarsanız, beraber gizlenebiliriz o sayfalarda.
