Vücut dediğiniz şey, size bir tür hapishane gelmeye başlar. Hapishane de değil. Nasıl desem... Vücudun tamamı, ruhu çok saran dik yakalı kazağa dönüşür. Yırtmak için dayanılmaz bir istek duymaya başlarsınız. Siz bu hissi bilmezsiniz, ben bilirim.
Belki herkesin yalnızlığı aynı derecede şiddetlidir ve yalnızlıklar karşılaştırılamaz. Ama benim bildiğim bazı şeyler var, benim yalnızlığımı herkesinkinden daha çözümsüz ve karanlık yapan başka hiç kimsenin bilmediği şeyler. Ama bunları anlatmayacağım çünkü birine bunları anlatmaktan daha kötülük olamaz. Kafamın içindeki bu zehirle yaşamak ve onu herkesten gizli tutmak zorundayım. İşte bu beni herkesten daha yalnız kılıyor.