Weltschmerz
@msll
Üslûb- u Beyan, Ayniyle İnsandır!!!
Üç prenses annesi
Ben bu dünyadan yalnızca geçiyorum sizin gibi kalıcı değilim…
youtu.be/Vk9EWIorA38
youtu.be/_WusDuVFNrI
youtu.be/1Fn7czCmVwc
lisans
İstanbul
10 Ekim 1985
1775 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sessizlik bazı insanlara ağır gelir. Dayanılmayacak kadar ağır.
Dünyayı reddinin nedenini belirleyebilmiş mi kafasında, yoksa o da kuşağının çocukları gibi sıkıntıdan mı girmiş bu işe? Nedenini biliyor. Sadece çağının çocuklarına değil, kimseye benzemiyor. Nedeni bir tane. Her şeyin, içinde her gün büyüyen sonsuzluğun nedeni bir tane. O da yaşadığı hayata uzaktan bakabilme yeteneği. Kişinin öncelikle kendine
Belki de her gün düzenli olarak kullanacağım Lustral benzeri bir antidepresanla her şey düzelebilirdi. Doktor kontrolünde gelişen bir tedavi ile yaşamaya alışabilirdim belki de, insanların arasında. Sosyoloji kitaplarındaki o meşhur birey olurdum belki tedavinin sonunda. Hedefleri olan, kendini gerçekleştirmeye çalışan, toplumun temelini tırnaklarıyla inşa etmiş o birey olurdum. Ama olmadı! Ne doktora gittim, ne de ilaç kullandım.. Tersine ben doktor olmaya çalıştım. Düşmanı tanımak için. Anladım ki daha sonra, düşmanım da mutsuz kafesinde. O da, bir gün kravatını koparıp, öne ilk çıkanı öldürüp yok etmek istiyor. O da caddelerde koşmak istiyor, üstüne gelen arabalara doğru. O da dinamitlemek istiyor, her gün biraz daha insanlığından ödünç verdiği toplumun temelini. Görünce gizli arzusunu düşmanımın, yapacak bir şey kalmadığını anladım. Ne düşman vardı, ne de ben vardım. Olmak ve var olmak arasında çok fark var derler, yüzyılın ortasından çıkıp gelmiş seçkin entellektüeller… Ama bilmiyorlar ki ikisi de yok… Var olmak bir hayal, olmayan bir dünyada…
Okur Takip Önerileri
Değişmeyi, iyi biri olmayı, hissetmeyi, sevmeyi. Hepsini isterdim. Ama istemenin yetmediğini çok erken anladım. Hiçbir şeyin yetmediğini! Dünyayla mesafeli bir dostluk kurmak zorunda kaldım. Çünkü kuşkulandım bana verdiği hediyelerden. Her şeyden!
Hiçbir şey dost değil bu evrende. İnsanların anlamasının zamanı geldi.
İyi ile kötüyü insanların anlattığı kadarıyla biliyordum. Ama tarifleri benimkilere benzemiyordu.
Prensipleri olan insanları hep sevdim.
Cehaletin yaptıramayacağı iş yoktur.
İnsanın en zor, en acılı anında bile gülebilmesinin, birkaç kelime de olsa şarkı mırıldanmasının mümkün olması o kadar garip ki…
Bazı insanlar hayatı hep amatörce yaşar. Belki de profesyonellikten iyidir.
Bin yaşında gibiyim. Uyusaydım daha az yaşlanırdım...
İnsanın karmaşıklığa, sırlara, yalanlara olan bağlılığı, basitlikten vebadan kaçar gibi uzaklaşması son derece anlamsız geliyordu bana. Hayatlarını zorlaştırmak isteyenlerin bu çabalarına verdikleri isimse entrikaydı.
İçimde kalan bütün insanlık kırıntılarını toplayıp birbirlerine yapıştırdım. Umarım idare eder…
Belki cinayetlerin değil ama intiharların azmettiricileri oldukları için cezalandırılması gerekir birilerinin.
Benekleri kuvözde, fahişeleri kirli camların arkasında seyretmek. Hepsi aynı. Herkes birilerini bir yere kapatıp seyretmek istiyor. Onun için popcorn satılıyor dünyanın her yerinde. Seyrederken yemesi zevkli olduğu için…
Ve bizi de işte böyle kapattılar bir fanusun içine…