Geçmişi değiştiremezsin ama gelecek hâlâ avuçlarının içinde...
Sayfa 71Kitabı okudu
İnsan yetinemiyordu elinde olanlarla hiçbir zaman. Hep daha fazlasını, hep daha iyisini istiyordu. Nankördü fıtratı, tefekkürü bilmiyor, aç nefsini doyuramıyordu. Ya her şeyini kaybedince, ya da sınanınca anlıyordu aslında ömrün kısa, bir avuç toprak dışında bir şeyin insanoğluna kalmadığını.
Sayfa 29Kitabı okudu
“Bana Sevmeyi Anlat Esme'm. Ben de seninle Esme’yi öğreneyim...”
“Ve Rüzgâr... Esme’yi öğrendi!”
Son...
Ama bu, suçsuz olanı cezalandırmaktan geçmiyor...
Penceremin perdesini havalandıran Rüzgâr.
Denizleri köpük köpük dalgalandıran Rüzgâr.
Gir içeri usul usul beni bu dertten kurtar.
Yabancısın buralara; nerelerden geliyorsun?
Otur dinlen başucuma; belli ki çok yorulmuşsun.
Bana Esme’yi anlat. Bana Sevmeyi Anlat!
Bana Esme'yi Anlat. Esip geçmeyi anlat.
Anlat ki çözülsün dilim; Ben Rüzgâr'ım demeliyim;
Rüzgârlığı anlat bana; senin gibi Esme’liyim.
"Bir kadını ortadan ikiye böl..." demiş Cemal Süreya. "Yarısı annedir, yarısı çocuk, yarısı sevgili, yarısı aşk..."
Sayfa 233Kitabı okudu
O, Eşme’yi sadece yatağında istemiyordu! Sofrasında, bahçesinde, gezdiği her yerde, olduğu her ortamda yanında, karşısında istiyordu.
"Hurma gözlüm!"
:) Kahverengi tona ne çok yakışmış bu sıfat!
Her işte vardır bir hayır.
Sayfa 210Kitabı okudu