Ah şimdi anlıyorum. Aşkın ateşinde yanmak yazıldıysa kaderine ötesine geçemiyorsun. Cihan sultanının kızı da olsan, kos koca Mimar Sinan da olsan aşkın kederi alnına yazıldıysa kaçamıyorsun. Ve nasibinden başkasına varamıyorsun. Aşk insan yüreğinden gideli hayli olmuş. Sen kendi düşlerinde kurduğun aşka insanmışsın. Ve her seferinde bu inançla kıyaslayıp yıkılmışsın...
Kitabı aşka küsmüş bir kadın olarak okurken tam olarak hissettiklerimi tercüme edemesem de bir kaç kelime ile dile getirmeye çalıştım. Belki kurgu, belki hiç yaşanmadı böyle bir aşk. Ama bazen yaşanmaması değil midir aşka güzelliğini veren. Mimar Sinan ve Mihrimah Sultanın kalplerindeki gizli aşkı sanki dokunsan hissedeceksin gibi hem sevinçle, hem aşka olan inancımı yitirmiş bir üzüntüyle okudum. Ne oldu bizlere? Aşk ne zaman böyle kirlendi. Böyle temiz, içten, samimi aşklar gerçekten bitti mi? Koca bir ömür bekler mi bi insan sevdiğini. Aynı heyecanla, aynı aşkla, aynı merhametle bekleyip sevebilir mi şimdiki insanlar... bütün bu düş kırıkları içinde bitirdiğim kitabımı gerçek aşka özlem duyanların bir çırpıda okuyacaklarına inanıyorum.
Sağlıcakla, aşkla, sevgiyle, okuma aşkı ile kalın...
