-büyük cümleler-
“Bence aşk kendini ortadan kaldırmak olmalı. Varlığını, kişiliğini hiçe indirmek. Bunun için çalışmak. Nihayeti ikinin bir oluşu. Bu ikinin toplamının bir bile değil sıfır etmesi.”
Sayfa 77
“Dünya üzerinde geçirdiğin zaman uzadıkça dünyanın yerlisi olmak ve dünyaya uymak gerekiyordu; birtakım sorulara önceden verilmiş birtakım cevaplardan meşrebine uyanları seçmek ve anlamak gerekiyordu.”
Sayfa 66
-kış güzellemesi-
“Soğuğu, karı seviyordu. Ona göre gerçekten anlamlı tek mevsim kıştı. Yazı, şımarık ve sinir bozucu bir çocuğa, iki baharın ikisini de teyzesi gibi dengesiz insanlara benzetirdi. Kışsa gerçekten akıllı ve sözüne güvenilebilecek, bilge ama bilgiçlik taslamayan, anlatmadan davranarak öğreten bir ihtiyar olmalıydı. Mevsimlerle ilgili bu teorisine göre gerçekten anlamlı şeyler hep kışın olurdu. Kışın zaman sanki daha yavaş akardı ama sıkıntı gibi değil, her an kendini duyururdu. En güzel rüyalarını da hep kışın görürdü ki bu da tesadüf olamazdı herhalde.”
Sayfa 60
“Görüyorsun değil mi Musa! Bırakmıyorlar ki kendi felaketimizi yaşayalım! Bırakmazlar ki herkes kendi felaketini yaşasın.”
Sayfa 58
“Bu dünyada iyileştirilmeye çalışılmadan, saplantılarıyla ve tutkularıyla, olduğu gibi sevilmeyeceğini o gün öğrendi.”
Sayfa 51
“Klişe denip de bir kenara atılan ve derinliğinden şüphe edilen şeyler gündelik hayatın şiiriydi ona göre. İnsanlığın deneyiminin ortaklaştığı anların billur birer temsili, kültür denen şeyin üzerinde uzlaşılmış ve uzlaşıldığı anda da ıskartaya çıkarılmış üvey evlatları.”
Sayfa 49