Müharibə..... Savaş....
Uşaqlıq nə vaxt bitər? Aya əlini uzatdıqda ona toxunacağına inanmadıqda.....
Müharibədən, insan ölümlərindən, faciələrdən , gözyaşlarından, bütün hər şeydən daha dəhşətlisi uşaqların bunları görməsi, hiss etməsi, yaşaması, heç vaxt unutmaması, və uşaqlıqlarının əllərindən alınmış olmasıdır.....
Buna necə bəraət qazandırmaq olar?
Hansı səbəb , hansı bəhanə , hansı əsas uşaqların bunları yaşaması üçün kifayət edə bilər?
Belə görürəm biz çoxdan itirmişik insanlığımızı. Dünən ya bu gün yox.
Lap çoxdan itirmişik vicdan deyilən o məfhumu....
Bütün dünyaya mərhəmət duyğusunu nə olur olsun itirməməyi diləyirəm.Lütfən qarışqanı tapdamaqdan qorxun, büzüşmüş pişik görəndə içiniz titrəsin , ağlayan uşaq səsi eşidəndə "can" deyin, övladlarınıza ağacı belə sevməyi, otları belə tapdamaqdan çəkinməyi, gülləri qopartmamağı öyrədin....Mərhəməti öyrədin, sevgini daddırın və sevməyi öyrədin. Öyrədin ki heç vaxt bir cana qıymasınlar, müharibə etməsinlər, qan tökməsinlər.....
Gözlərim dolu dolu ürəyim titrəyərək oxudum.Yenə savaş yenə savaşın uşaqlığını əlindən aldığı heç böyüməyən uşaqlar.
Dünya gerçəkliyini tanımaq üçün oxumağı tövsiyə edirəm....
