Platon (Eflatun) Devlet Adlı kitabın da gecen Mağara Benzetmesi
Şimdi, dedim, insan denen yaratığı eğitimle aydınlanmış ve aydınlanmamış olarak düşün.
Bunu şöyle bir benzetmeyle anlatayım: Yeraltında mağaramsı bir yer, içinde insanlar.
Önde boydan boya ışığa açılan bir giriş...
İnsanlar çocukluklarından beri ayaklarından, boyunlarından zincire vurulmuş, bu mağarada yaşıyorlar. Ne kımıldanabiliyor ne de
Kitap Adı: Devlet Yazar: Platon Yayıncı: İş Bankası Kültür Sayfa 231 -237
Ama aralarından yalnızca matador vefasızlığını hayatıyla öder.
Belki de yazarların ve kadınların ilgisini çeken budur.
Arenayı dolduran onca kalabalıkla, kumların üstünde boğayla dövüşen tek adamın aynı vefasızlığa sahip olmasına rağmen kalabalığın değil de o tek adamın ölümle yüz yüze olmasıdır matadoru çekici kılan.
Matadorlar, ölümün canlı halidir.
Ölümün, en canlı, en parlak, en renkli, en çekici halidir onlar. Kırmızı pelerinleriyle birlikte sürüdükleri ölüm çekici kılar onları.
Matadorlar da bilir bunu.
Kendi ölümünü seyretmeye geldiklerini bilir.
Vefasız olduklarını bilir.
Ve kabullenir bunu.
Kendisi de vefasızdır çünkü.
Matadorlar niye vefalı olanları sevmez peki?
Ölümle oynaşan, niye kendisini yaşatmaya çalışanı, kendisinin hayatı temsil eden yanını seveni değil de, ölümlü yanını seveni sever?
Matadorlar, kan içinde kalmış sırmalı cepkenleriyle arenanın altındaki karanlık odada ölümü beklerken, bir başka matadoru alkışlayanları duyduklarında' ne düşünürler, pişman olurlar mı matadorluğu mesjek seçtiklerine, kızarlar mı kadınlara ve kalabalıklara?
Kadınlar ne düşünür peki?
Matadorlar ölürken onları terk eden güzel ve vefasız kadın olmayı mı, yoksa ölüm ânında onun elini tutan terk edilmiş sadık kadın olmayı mı?
Bu iki kadından hangisi matadora daha çok benzer?
Bu iki kadından hangisidir, cesareti, ölümle oynaşan matadorun cesaretine benzeyen?
Karanlıkta Sabah Kuşları
Sen Harry, hep bir sanatçı ve düşünür hayatı yaşadın, için hep sevinçle,inançla dolup taştı, büyük ve ölümsüz şeylerin peşinde koştun hep, sevimli ve küçük şeylerden asla memnuniyet duymadın. Ne var ki yaşam seni uyandırıp kendine yaklaştırdıkça çaresizliğin büyüdü; acıların, korkuların ve umarsızlıkların batağına giderek daha çok saplandın, gırtlağına kadar gömüldün içine, bir zaman güzel ve kutsal bilip baş tacı ettiğin şeyler, insanlara ve bizim yüce misyonumuza beslediğin inanç imdadına koşamadı, hepsi yitirdi değerini, un ufak oldu, inancın soluyacak havadan yoksun kaldı. Havasızlıktan boğulmak ise çok acı bir ölümdür. Yalan mı Harry? Bu senin yazgın, öyle değil mi?
Sayfa 135Kitabı okuyor
Efendimiz'in (sas) en çok sevdiği isim Abdullah idi. Ne zaman hoşlanmadığı bir ismi değiştirmek istese, ne zaman bir çocuğa yeni bir isim koymak istese hep "Abdullah olsun" derdi. Çünkü Abdullah, Allah'ın kulu demekti. Bir insan için en büyük şeref ve onur zaten Allah'a (cc) kul olmak değil mi?
Sayfa 62
Madde 4: Çocuklar ile tehdit etmeyin.
"Çocuklar olmasa bu evde bir dakika durmam" cümlelerinin tanığı olarak büyüyen çocuklar iki insanın mesuliyetini omuzlarına almış ve her geçen gün büyüyen suçluluk duygusunun altında ölmek üzere demektir.
Durum bir süre sonra öyle bir hal alır kı çocuğunuzu sinir krızı geçirirken teselli eder bulursunuz kendinizi. Oysa her şey onun içindi değil mi? Şu lanet hayata onun için katlanıyordunuz falan?
Çok mutlu bir çocukluk yaşattınız çocuğunuza tebrik ederim. Hem anası hem babası yanında ama ruhu kaybolmuş.
Kırgınlıklar kırgınlıkları tetikler, öfkeler öfkeyi.
Sız bir ağaçsanız, eşiniz toprağınızdır yavrunuz da meyve. Meseleye bu rahmet nazarı ile bakınca aslında insanın kalbi yumuşacık oluyor.
Meyvenizı en güzel en özenli şekilde yetiştirip koruyun gözetin ve dalınızdan kopana kadar üzerinize düşeni yapın ama ruhunuzun beslendiği asıl kaynağa, o meyveyi elde etmenizi sağlayan eşinize, nankörlük etmeyin.
En başta haksızlık etmemeniz gereken, hakkını teslim etmeniz gereken eşinize hakkını teslim edin. Eşınizin her tür hakkını ne kadar teslim ederseniz çocuğunuz için o kadar iyi bir ebeveyn oluşturursunuz, unutmayın.
Sayfa 29Kitabı okuyor
İnsanlar ne zaman bir savaş başlatacak olsa, onlara şöyle diyordum: "Durun! Kan dökmeyin!". Şimdi de tekrar ediyorum: "Ey dağların, denizlerin öbür tarafındaki insanlar, siz ki mavi göğün altında yaşıyor- sunuz, savaş neyinize gerek? Ben toprağım, bana bakın! Ben herbiriniz için ayniyim ve siz de benim gözümde eşitsiniz. Benim için önemli olan sizin sözleriniz değildir. Ben sizin dostluğunuza muhtacım, çalışmanıza, beni işlemenize! Saban izine bir çekirdek, bir tohum tanesi atın, size yüz katını vereyim, küçük bir fi- dan dikin kocaman bir çınar vereyim! Evler kurun, temel olayım! Üreyin, çoğalın, hepinize güzel bir barınak olayım! Derinim, yükseğim, büyüğüm, ucum buca- ğım da yok.. Hepinize yeterim ben..."... Sen de bana insanlar savaşmadan yaşayamaz mı diyorsun Tolgo- nay. Bu bana bağlı değil ki. Siz insanlara, niyetinize, irade ve bilgeliğine bağlı.
Sayfa 80 - Ötüken YayınlarıKitabı okudu
