- Son
SELMA- Amerika'da öyle özledim ki İstanbul'u...
ORHAN- Beni değil de İstanbul'u?
SELMA- Onu vaktiyle ben sana sormuştum.
ORHAN- Ben de, İstanbul senin zarfın, içinde sen varsın, demiştim.
SELMA- İstanbul senin zarfın, onu nasıl doldurduğunu, gelince anladım.
ORHAN- Ben de onu nasıl boşalttığını, sen uzaklara gidince anladım.
SELMA- Canım İstanbul...
ORHAN- Canım İstanbul...
SELMA- Evet!..
Bir avuç elmas olsaydın da kömür haline gelseydin, ben o kömürde yine seni bulurdum.
- Senden ayrılamam.
- Ayrılmalıyız... Kavuşabilmek için... Ebediyen...
- İyi düşündün mü? Yüzümü görmeden benimle yaşayabilecek misin?
- Son nefese kadar. Saniye ayrılmadan...
"Bana bir ben lâzım bir de beni anlayan beni bir ben anlarım bir de beni yaradan"
Müslüman ruhunun son haddiyle ümitsiz ve ümitliyiz.Her şeye rağmen tepesinde yapayalnız kaldığımız dağdan memlekete baktıkça ümitsiz,başımızı dipsiz maviliklere çevirip İlâhî hikmetlere göz attıkça da ümitli...
Sayfa 526
- Yüzüm?.. Yüzümde iz kalırsa?.. Tanınmaz hâle gelirsem?..
- Sen her hâlinle güzelsin? Ateş bile bozamaz güzelliğini.
- İstanbul'u mu daha çok seviyorsun, beni mi?
- İçinde sen varsın diye İstanbul'u...
- Ya aradığımı bulacağım, yahut...
- Yahut?
- Değmez bu dünyaya deyip çâreme bakacağım.
Her güzel gizlenmek borcundadır.
Dedim ya; ben bugünü yaşayabilenlerden değilim. Üstüme varmayın.
Hem, bu devrin kızı değilim ben...
Her nakışta o mânâ:
Öleceğiz, ne çâre!