Zamanın bir metafor olduğunu düşünmüşümdür hep. Gelip giden ama dokunmayan yalnızca tek yöne bakan ve arkasına bile bakmayan . Sigara gibi. Bir dalı alıp dudaklarınızın arasına yerleştirdiğinizde ve ucunu ateşe verdiğinizde yanıp kül olana kadar durmazdı içinize çektiğiniz nefes bile ciğerlerinizde asılı kalmazdı.
Ama zaman bir karadelikmiş. Her şeyi içine çeken ama geri vermeyen önünü arkasını göremediğiniz sadece sürüklendiğiniz.