Atsız Bey nasıl öldü? Atsız'ın son 3 saati
1975 Yılı, On Aralık Çarşamba sabahı saat sekiz. Ankara'da, Refet KÖRÜKLÜ Beğ'in Küçükesat'taki evinin önündeyim. Birlikte otomobille İstanbul'a gideceğiz, bekliyorum. Ayrıca Adalet Hanım ve Faruk Çil Beğ de gidecekler. Arabanın aynasındaki arızalı vidayı tornavidayla sıkıştırmağa uğraşıyorum. Ayna birden fırlayarak düştü, kırıldı. Kırılan aynanın
PAVEL VOLVACH; “POLONYA’NIN KADİRŞİNASLIĞI BENİ MAHVETTİ”
1. Bize biraz kendinizi tanıtır mısınız?
Ukrayna'nın güneydoğusundaki büyük bir sanayi merkezi olan Zaporizhzhia'da doğdum. Aynı zamanda, buralar, efsanevi Khortytsia adası olan Kazakların beşiği de dahil olmak üzere Zaporizhzhya Kazaklarının eski topraklarıdır. Küçük yaşlardan itibaren çizim ve okuma merakım vardı. Sanat ve genel
Edebiyat-Bilim
Haddimi aşarak yazacağım bir ileti olacağını henüz yazının başındayken bildirmek istiyorum.
16 yaşında bir lise öğrencisi olarak gerçekten kitap okumaya 11-12 li yaşlarımda başladım. İlk doğru düzgün okuduğu kitap Beyaz Zambaklar Ülkesinde idi. Şuan var olan ilgi alanımla çok bağlantılı olmasada bir şeyleri düşünmeye sevketmekten daha fazlasını yapıp çözümünüde elimize verebiliyor kitaplar bunu o zaman anlamıştım. Kitaplığımda edebi değeri olan eserlere nazaran çok daha fazla bilim kitabı var. İnsanı psikolojik olarak çok farklı yerlere çekebiliyor olsada ben hâlâ yaşıtlarımın o aşk şiirlerini ve sözlerini sosyal medya gibi mecralarda paylaştıklarında ne aldıklarını çözemedim. Kendim hakkımda ki öngörüm bir an önce elimdeki kitapları bitirip bu edebiyat eserlerinde insanlar neler yaşıyor onu anlamak olacak. Ne kadar psikolojikte olsa o yazıları yazdıran(ara eleman) nöronlar ve bu nöronlar nasıl bunu yapıyor.
Saygılarımla...
Hani hatırlar mısın? O sabah,okula gelmiştim.
Seni görmüştüm sende beni görmüştün.
Dakikalarca sana bakabilirdim o zaman.
Sonra ikimizinde Spor dersi vardı.
Bahçedeydik. Ben sırada duruyordum.
Sen de başkanmışsın. Onu öğrendim.
Sonra arkadaşım bana vurmuştu.
Ağlamaya başlamıştım bende.
Sen geldim yanıma, iyi Misin diye
Koltukta Ben
18 Ocak 2015 İstanbul
En son ne düşünmüştüm? Az önce, aklımda olan ne idi? Şimdi, o zaman mı? Az önce de yine, bunu mu düşünmüştüm? Sorular, sorular, sorular… Gözümü açsam odanın içerisinde yine aynı düzeni, yine aynı eşyaları ve yine aynı zamanı hissedeceğime eminim. Hayır, bundan o kadar emin olamam. Çünkü zaman aynı zaman değil, o an