Bir kitabın sonunda mümkün değil kendimi hiç bu kadar helecan ve aynı zamanda müteesir hissetmemiştim. Maamafih kitaptan büyük bir zavk aldım özellikle son 150 sayfasını bir solukta okudum.
Eski zaman türkçesiyle yazıldığı için ayrı bir hoşuma giden bir kitaptı ve kelimeler geçip sayfalar aktıkça daha 20’lerinde taptaze bir gencin bu kadar perişan olmasına o kadar kalbiniz kırılıyor ama aynı zamanda kişiliğini ve çocuk kalabilmesini takdir ediyorsunuz.
Kitabın tamamı boyunca Kamran’a bir çeşit öfke duydum ama Çalıkuşunu, yani İpekböceğini, yani Gülbeşekeri, yani Feride’yi içten anladım. Bir insanın hayatının başında verdiği bir cevap yıllarını nasıl çürütebiliyor...
Her sene baştan okunması gereken bir kitaptı ve her övgüyü hakediyor.
