Hiç kimse bir başkasının sınırından içeri giremez, nedeni de basittir: Hiç kimse kendine ulaşamaz da ondan.
Bir erkeğin yüreğini dünyaya açmasını ancak karanlık sağlayabilir, neler olduğunu düşündüğümde beni sarıp sarmalayan şey de karanlık.
Sophie’ye ait olmakla sanki herkese de aitmişim gibi hissetmeye başladım. Dünyadaki doğru yerimin kendimin dışında bir yer olduğu ortaya çıktı, orası benim içimde olsaydı bile tam yerini saptayamazdım. Bu, kendimle kendim olmayan arasındaki küçücük delikti ve hayatımda ilk kez bu hiçbir yeri tam dünyanın merkezi olarak görüyordum.
Sözcükleri önemsemek, yazılanların ucunun size dokunması, kitapların gücüne inanmak - bunlar geri kalan her şeyi bastırır, bunların yanında insanın kendi yaşamı iyice küçülür.
Hikayeler ancak onları anlatmasını bilenlerin başına gelirler, demişti biri bana.
Hangi insan umut etme olanağını reddedecek kadar güçlüdür?