Acı, tekrar çekileceği bilinse de üstüne koşulan bir ateş pervanesiydi, hızla dönüyordu ve sen ona kapıldığın anda parçalara ayrılmaya başlıyor, en başından ateşin tadını alıyordum.
insanlarla konuşmadan da yaşayabilirdim,insanların söylediklerini dinliyormuş gibi görünüp kendi bildiğimi okuyarak tüm hayatımı geçirebilirdim. belki de ömrüm boyunca hiç kimseyi çemberimin etrafına dahi yaklaştırmadan kendi yolumda yürüyebilirdim..