Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Nida
Nida
@nidanurrrr
Okuma günlüğüm. Kitap arşivim. Düşünce havuzum.
25 Ocak 2000
69 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
2019'da okuduğum bir kitap. Okuduğum zaman Raif Efendi'ye biraz kızmıştım, hayatını ellerinde sıkıca tutamadığı için, koca bir ömrü bir hayalkırıklığının gölgesinde yaşadığı için ve özellikle şöyle not almışım: büyük kızını ihmal ettiği, onun güçlü bir babaya ihtiyacı olduğu halde öyle zayıf durduğu için. Herkesin onunla alay etmesine, küçümsemesine izin verdiği için. Ve işte öyle...
Bir kırık aşk için bu kadar ezaya gerek var mıydı? Diye sorduğumu hatırlıyorum. Ama o zamanlar hayatımdan çıktığında acı duyacağım birileriyle tanışmamıştım ya da fark edememiştim. Bilmiyorum belki şimdi okusam hislerimin, fikirlerimin değişmiş olduğunu görebilirim. Bunu yapmak istiyorum yakın zamanda. Fakat belki de sandığım kadar değişmemişimdir... En azından çocuklar konusunda... İnsanın kendi hayatının kırıklığını iyileştirmek istememesi onun tercihi ama evlenmek, çocuk gibi sorumluluklar almamalı o zaman diye düşünüyorum. Gerçi ne karısı ne çocukları için önemli olmadığından yine kendinden başka kimseye acı vermemiş oldu. En azından!
Son olarak şöyle not alayım, bunlar da güncel düşüncelerim olarak kalsın: insanın hevesinin ölmesiyle kalbinin kırılması aynı şeyler değillermiş. Birinin, hevesten geçmenin telafisi mümkünken diğerin telafisi yok ya da çok uzun vadeye yayılmış bir şekilde var.
Gün olur mu asra bedel?
Bir kitap düşünün ki soluna tarihin tüm şatafatlı zenginliklerini, görkemli acılarını ve kenarları süslenmiş sevinçlerini; sağına ise geleceğin o önü alınamaz heyecanını, yeniliğin tazeliğini, dinamiğini almış... Biz nerede miyiz? Tam ortada! Sanıyorum ki kitaptan aldığım şu cümleler çok daha iyi anlatacaktır nerede durduğumuzu:
" Bu yerlerde trenler doğudan batıya, batıdan doğuya gider gelir, gider gelirdi... Bu yerlerde demiryolunun her iki yanında ıssız, engin, sarı kumlu bozkırların özeği Sarı Özek uzar giderdi. Coğrafyada uzaklıklar nasıl Greenwich meridyeninden başlıyorsa, bu yerlerde de mesafeler demiryoluna göre hesaplanırdı. Trenler ise doğudan batıya, batıdan doğuya gider gelir, gider, gelirdi..."
.
İnsan çok sevdiği şeyleri anlatamıyor. En azından bu benim için böyle. Bozkır, uzay istasyonu ve tilki. Sanki nefes alıyorlar kitabın içinde kımıltılarını duyuyorsunuz, bütünleşiyorsunuz. Dil ve anlatımı her defasında o kadar etkiliyor ki... Roman değil benim gözümde; büyülü, uzun bir şiir. 2017'nin Eylül'ünde okumuşum ilk, sonra 2019'da bir daha okudum. Yeniden okuma zamanı geldi mi bilmiyorum ama bu kesinlikle olacak...
Yazardan okuduğum ikinci kitap oldu, ilki Mutluluk'tu. Akıcı bir kitap, özellikle 88. Sayfaya kadar bir çırpıda okumuşum meraktan. Beğenmediğim yönleri ise biraz yavan bir dili vardı, edebi lezzet alma beklentisiyle okunmamalı. Hani internette gezinirken önünüze çarpıcı bir başlık düşer ve yazıları ardı ardına meraktan okursunuz ya, romandan
Okur Takip Önerileri
İskender Pala'nın ağdalı divan edebiyatı esintili diline alışanların böyle bir beklentide olmamalılarını öneririm öncelikle çünkü oldukça sade bir dili var. Göbekli Tepe'de, insanlığın beşiği olarak görülen bir zaman-mekan içindeyken Osmanlı polisiyesi kitaplarındaki dili beklememek gerekir zaten bence. Kurgu açısından değerlendirecek
