Sevincim, ahirette elde edeceklerime; üzüntüm, ahirette kaçıracaklarıma yönelmeliydi.
Yüzündeki gülümsemenin Yaratıcı'dan olduğunu düşündüğümde tebessüm gözümde daha bir önem kazanmıştı.
Bir gün bir melek gelecek ve süre doldu diyecek, biliyorsun.
Kendimi üç kutuda yaşar gibi hissediyorum. Birinci kutu, yaşadığım ev. İkinci kutu çalıştığım iş yerinin odası.Üçüncü kutu da yolda bindiğim araba” diyince Karen birden duıaksamış,sesi hüzünlü bir hal almış,mahzunlaşmış ve “Benim de üç kutum var” demişti.”Birinci kutu kendim.İkinci kutu yaşadığım ülke,üçüncü kutu ise içinde yaşadığımız dünya.”- İnsanın kendi varlığını bir kutu gibi algılaması…Bu hala anlayamadığı, hayretle karşıladığı bir şeydi
Bebeğin ağlama sesi iki sene sonra koşarken çıkaracağı gürültüye dönüşecek, öyle mi? İlginç geliyor bu sana. Bir saat de olsa ilginç geliyor. Balkondaki çiçeklerin değişimi kadar ilginç. Ürkütücü bir sessizlikte yaşamak ister miydin? Bence de istemezdin. Gürültüye bile şükretmen ne güzel..
İnsan ve kainat iki kardeştir. İnsan kainatın küçültülmüşü, kainat da insanın büyütülmüşü. Aynı rahimde büyüyen iki kardeş gibi insan ve kainatta aynı yaratıcı tarafından yaratılmanın benzerliğini taşır üzerilerinde. Birinin diğerine yabancı gelir hiçbir yanı yoktur. Aynı elden çıkmış iki eser; birbirine aşina iki varlıktırlar. Ancak insan, Yaratıcısını unutunca kendisini de unutur. Sonra da kainatın kardeşliğini... İnsan ihtiraslarıyla, nefsinin tutkularıyla, günübirlik kaygı ve endişelerle baş başa kaldığında artık kainat ona yabancıdır. Dost değil, düşmandır.
İnsan ve kainat yaratılıştan kardeşken , insan Yaratıcısını unutunca iki yabancıya dönüşür.
Nietzsche de babaannem de kabirlerine yalnız girdiler. Her şeyi arkalarında bırakarak. Nietzsche, "ben varken ölüm yok, ölüm varken ben yokum" derdi. Babaannemse, "ben varken her daim ölüm var, ölüm varken ben her daim var olacağım."
Hepimiz bir kutunun içinde yaşıyoruz şu an. Kimimiz bir odanın içindeyiz, kimimiz bir arabanın. Ya da kendi varlığımız, kendimiz için bir kutu.
Dünyadan kurtulmak ancak yine dünyadayken mümkündü. Sonsuzluk, ancak dünyadayken kazanılabilirdi. Ölümden sonra hiçbir pişmanlık fayda vermeyecekti. Hiçbir girişim işe yaramayacaktı.
Bahar,insanın Rabbi tarafından ne kadar sevildiğini anlama mevsimidir.
Sayfa 207Kitabı okudu
Hayat yaşam biçimimizin değişikliğe uğrayacak oluşu; yeni düşünceler yeni tarzlar bizde öncelikle tedirginlik uyandırır. Çünkü değişiklik, hayatımızın devamlılığını ve bütünlük duygusunu bozar. İnsanın hayatının altüst olma noktasına gelmesi tedirgin edicidir. Sanki hayat kontrolden çıkacak gibidir.
Sayfa 12 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
İnsanın kendi başına bir hiç olduğunu, aciz olduğunu, fakir olduğunu, kusurlu olduğunu kabul etmesi dünyanın en zor işidir. Hayatın, belki de en çok zorlayan seçimidir bu. İnsanın kendisinden vazgeçmesidir. Kendisine ait sandığı şeylerden vazgeçmesidir.
Sayfa 51 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
İnsan olmanın erdemini sende görüp nasıl sabredilebileceğini senden öğrendikten sonra benliğimizdeki tüm şükürsüzlük kalbimizi daha da dövüyor Eyüp.
Sayfa 61 - Kapı YayınlarıKitabı okudu