Nom Perdu
@nomperdu
Much wisdom is such grief.
İzmir
Ankara, 8 Şubat
49 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Evet argümanlara ihtiyacımız var -fakat aynı zamanda insanları doğa ve toplumun müstakil mimarları yerine ayrılmaz parçaları olarak gören bir tavra, bir dine, bir felsefeye ya da adına her ne diyecekseniz, böylesi bir eyleyici odağa (agency) ihtiyacımız var -ona denk düşen bilimler ve politik kurumlarla birlikte. Bu tür bir
felsefeye ve onun gereksindiği toplumsal yapılara kavuşmak için yeni yaratıcı eylemlere kalkışmamız gerekmiyor. Bu felsefe (din) ve toplumsal yapılar zaten var, en azından tarih kitaplarımızda; çünkü bunlar uzun zaman önce, yani düşünceler ve eylemler henüz doğal bir gelişmenin ürünleri şeklinde tezahür ederken, yani düşünceler ve eylemler henüz böyle bir gelişimin yönelimlerine karşı duran yapıntısal çabalar sonucunda oluşmuyorken ortaya çıkmışlardır. Homeros’un destanları var, Taoculuk var, yaratılışın mucizeleri karşısında duydukları mutluluk çınlayan saygılarıyla bizi utandıran birçok “ilkel” kültür var.
Sayfa 175
Uzayın kanımızdan yapıldığı dünyadır bu
Kırmızı boyalı ve yeniden doğan kuşlar
Yüreğe komşu havada uçmakta zorlanırlar
Yokolarak uzaklaşabilirler ancak
İçimizdedir de ondan en acımasız çöller
Ne ki sinirler bilirler kanın bilmediğini görmeyi
Usul etimizin dibinde bizden önce gelirler
Işıldayan otlarıyla doldururlar uzaklarımızı
Etten
Bazen ne olacağını bilmiyorum
Belli belirsiz görüyor, daha iyi görmeye çalışıyorum
Uyduruyorum bakışımı, nesne belirginleşiyor
Bir tek bedeni var, ancak bölünüyor
Yeşil görüyorum yüksekten, bir kütük üstünde
İnsana benziyor ancak gölgeyle
Altına uzanmaktan zevk alınsın istiyorum
Gelin bana ağaçlar sizi düşünüyorum çünkü
Bitek toprağa sarılıyorsunuz sıkı sıkı
Va tanımıyorsunuz beni bütün köklerinizle
Mavi, kara görüyorum ve kararsızlığımdan değil
Sırasıyla olacak ve ikisi de öyle derin ki
Bütün evrende benzersiz olacaklar
Ve gün, gece ve ufuk olacak.
Yeşildir ya da mavi, beyazlatan kıvrımlarla saçaklı
Gözümden kaçıyor ve parmağımı batırsam
Tuzlu: çok ileri gidiyor ve çevresini dönüyor
Yeryüzü’nün ve pek becerikli pullularla dolu
Adına deniz diyecekler ve balık,
İnsana düşüyor üstünde nasıl gideceğini bulmak.
Bazen hiç bilmiyorum neyin geleceğini
Önümde birkaç eski anı görüyorum
Bitki, meyve ya da konan bir serinlik olmak
Yaptığım şey bile, bir başka şey düşünerek.
Kaos ve Yaratılış- Jules Supervielle
Okur Takip Önerileri
Bilmiyor adımı
Ev sahibi olduğum bu yürek,
Bir şey bilmiyor hakkımda
Yaban bölgelerden başka.
Kandan yapılma yüksek platolar,
Yasaklanmış kalınlıklar,
Nasıl fethetmeli sizi
Ölüme atmadan?
Yıldızlar arasında ilerliyorum iki kör köpekle
Yolumu aramak için bazen birbirine yaklaşan.
Yeryüzüne benzeyen bir şey görünmüyor buradan
Ancak bir tuzla kokusu geliyor dudaklarıma
Neredeyse insan bir kuş gibi kafesinde
Başımda dönen bir ses duyuyorum.
Her günkü yüreğim, burada karadır tansökümü,
Taşan gök altında yanmak istiyor boşu
Elimde olmadan yüzleri
Kartlar gibi karıyorum
Ve hepsi benim için değerli.
Bazen biri yere düşüyor
Ve ne etsem eylesem
Kart yitip gidiyor.
Daha başka bir şey bildiğim yok.
Güzel bir yüzdü yine de,
Çok seviyordum.
Öteki kartları karıyorum.
Odamdan kaygılı,
Yüreğim, söylemek istiyorum,
Sürdür yakmayı da
Bu kartı değil,
Bir başkası geçti onun yerine:
Yeni bir yüz bu,
Oyun eksiksiz kalıyor
Ancak hep sakat.
Bildiğimin hepsi bu
Kimse daha fazlasını bilmiyor.
Yüzler- Jules Supervielle
Kara giysili hanımlar kemanlarını aldılar
Sırtları aynaya dönük çalmak üzre
En güzel günlerde olduğu gibi siliniyordu rüzgar
Karanlık müziği daha iyi duymak üzre
Neredeyse birden büyük bir unutuşa büründü
Sustu keman kadınların kollarında
Uyuyakalan çıplak bir çocuk gibi
Ağaçların ortasında
Hiçbir şey canlandırmamalı gibi görünüyordu
Devinimsiz yayı, mermerden kemanı
Ve bu derin uyku sırasında biri bana fısıldadı:
“Yalnız siz yapabilirsiniz, gelin hemen."
Çağrı- Jules Supervielle
Taraça ya da balkon, ayak bastım
Her şeyin bilindiği tam yere,
Uzun zaman bekledim, bedenimden utanarak
Günlük güneşlikti ve yaklaşıyorduk.
Evet, geceydi gelen kadın kılığında
Titreyen, güneşte keklik gibi,
Birden fazla canlı varlık sürüklerim kendimle birlikte.
Soğuk mağaralarıma girecek olanlar
Bir an için olsun çıkacaklarından eminler mi?
Batan bir gemi gibi gecemde, üst üste yığarım
Darmadağınık yolcularla denizcileri
Ve kamaralarda söndürürüm ışıkları gözlere
Dost edinirim büyük derinlikleri.
Bir Şair- Jules Supervielle
Bütün ömrünce
Bir mumla
Okumayı sevmişti
Ve sık sık elini
Geçiriyordu alevin üstünden
Kendini inandırmak için
Yaşadığına,
Yaşadığına.
Öldüğü günden beri
Yanında yanık
Bir mum bulunduruyor
Ancak saklıyor ellerini.
Alev Ucu- Jules Supervielle
Bir sınıfta tam kırk çocuk dizili;
Bir kara tahta, üstünde bir üçgen;
Bir koca daire, sağır, çekingen;
Merkezi güm güm eder davul gibi.
Dilsiz, vatansız harfler küme küme.
Bekleşir dururlar, azap içinde.
Bir yamuğun yan kenarı tamtakır,
Bir ses yükselir yükselir, alçalır.
Azgın bir problem tutar yolunu,
Döner döner ısırır kuyruğunu.
Bir açının çeneleri gerilir;
Kurt mudur, köpek mi, neyin nesidir?
Ne kadar rakam varsa yeryüzünde
Üşüşmüş, karınca gibi, tahtaya;
Koşarlar bir yuvadan bir yuvaya,
Fal taşına dönmüş gözler önünde.
Matematik- Jules Supervielle
Öylesine kocaman öylesine kocaman ki gökyüzü,
Nereye gideceğimi bilemiyorum.
Öylesine derin ki okyanus bir avuç yer bile yok bana
Kent karmaşık mı karmaşık kırlarsa çok aydınlık.
Göğüm ben, suyum, kumuyum dört bir yanın,
Alışamadım mı dersiniz henüz yaşamaya
Somurtkan bir çocuk muyum artık oynamak istemeyen,
Unuttum mu acaba, bir öksürsem
Yetmiş yılım da öksürür benimle birlikte.
Sabahları uyandığım zaman
Çıkmıyor muyum azar azar tüm gövdemle
Seksen dördüncü yılında geçen yüzyılın
Yaşlıların yaratıldığı yüzyıldan?
Ama kim göze alır yaşlılıktan söz etmeyi
En kurnaz sözcükler teslim olurken kalemimin ucunda,
Hepsinin en korkuncu yaşlı sözcüğü bile
Bana döndürüyor yüzünü yepyeni bir günebakanın
Bir günebakan ki filinta gibi delikanlı.
Sessiz umutsuzluk baltası benim elimde
Sense kalmış umut türküleri çağırıyorsun.
Hasta- Jules Supervielle
..değersizleşme, iç boşalması ve anlamsızlaşma: Deşmek amacıyla insanın içine yönelme, özünü açığa çıkarma çabası, iç yolculuklar yapıp bunları dışarı vurma, içi keşfetme! Keşfedildiği sanılan şey, söylemleşen şey kadardır. Kevgire dönen insan ruhu ishal olur...
Sayfa 34
Açıklık ideolojisi herkesçe benimsendikçe, herkes itirafa ve günah çıkarmaya kışkırtıldıkça, herkes teşhirci ve röntgenci olmaya
zorlandıkça, hepimiz, iktidar-kitle ortaklığı şiddetinin taşıyıcısı ve hedefi haline geliriz.
Sayfa 33
Farklı olmadıklarını, genelin, vasatın içinde yer aldıklarını, iktidara, modaya (ve medyaya) uyduklarını, paraya ve sopaya itaat ettiklerini gösterebilenlere –tüm bunları farklılık söylemi içinde yapanlara– bu hayatta yer vardır.
Sayfa 32