Gerçekten de insan,başkalarıyla birlikteyken birçok şeyi daha iyi yapar.Ama kendi içinde yinede yalnızdır ve içinde yaşadığı dünyaya karşı yürekli bir savaşım vermek zorundadır.
"Diyebilirim ki sabırla büyüdüm, sabırla yetiştim, sabırla olgunlaştım,kısaca ete kemiğe bürünmüş sabırdan başka bir şey olmadığımı bile söyleyebilirim."
Bir yarayı iyileştiren, her şeyden önce orada bir yara olduğunu kabullenmekti. “Bir şeyim yok, iyiyim ben” dedikçe insan her şeyden önce tedaviyi reddediyordu.
Bu hikayeyi uzun zamandır taşıyorum gönlümde. Taşıdıkça hafiflemez ya hani hiçbir yük. Gittikçe daha da ağırlaşır ya. Ben de taşıdıkça ezildim ağırlığının altında. Unuturum sandim önce. Sonra anladım ki unutmak diye bir şey yok.
Ama insan anlamaz, bilmez acziyetini. Azken çok olduğunu, hiçten hep olduğunu, yokken var olduğunu zanneder. Oysa küçüldükçe büyür insan, azaldıkça çoğalır, eksildikçe artar."