Umut hiç kalmadımı?”.( Bakardı yüzüme:”var” derdi,”var.İnsanın içindeki buzullar;sanatın, edebiyatın verdiği ısıyla , insan sevgisiyle kolayca eritilebilir.Umut var insanda hâlâ”).
İnsan, külüne kül katmada, külünü artırmada yazık ki usta mı usta:insan birbirine baktıkça , şimdi, hemen , kapıyor bu ustalığı birbirinden=gri bir kül kraterine dönüşüyor yeryüzü.
Kendi kendime düşünürüm:nasıl, kendi kendinin de engeli olabiliyor insan, diye.Bir çelişki gibi görünse de, insan, kendi kendinin de engeli olabilir: yaratılış bilgeliğini kavramaya doğru ilerlemeyen insan , bunun gereği zihinsel edinlerini manevi kaynaklarla donatmayan insan , sürekli kendini bir tembelliğe iten insan, kendi kendinin de engeli olur.
insanın açıklılığı:kendi yolunu açmada büyük yetenekleri görülen insan , bir de bakıyorsunuz kendi yoluyla eliyle tıkamış.
İnsanlar cümlelerle yaklaşırlar birbirlerine:sonra uzatırlar ellerini: tutunmak için.(Çok güçtür insanın tutunabilmesi insana!)
İnsan, manevi kaynaklardan uzaklaştıkça parça parça öldürmüş olur kendini:taksitli özöldürüm bu.Yürüyüşte yolun temizlenmesi gerekli: sanatın , edebiyatın bir işlevi de, en azından , yolu temizlemektir, yolu açık tutmaktır.