nur
@nurliminal
şehrin insanı,
şehrin insanı,
şehrin
pahalı zevklerin insanı,
ucuz cesaretlerin
3015 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Rüyanızda rüya gördüğünüz şüphesine düşerseniz, kesinlikle rüya görüyorsunuzdur. Öte yandan, hayat denen şeyi bü tünüyle bir rüya olarak kabul etsek dahi, onun uyanıklık tabir edilen yakasındayken bunun farklı bir ontolojisi bulunduğunu ayrımsayabilirsiniz. Burada gerçek ile hayali ayırt etmek için bilimsel bir yöntem yoktur. Tek referansınız, düşünen şeyin, düşündüğü her şey yanıltıcı olsa dahi, varlığını yadsıyamaya cağınız o noktadır.
Artık sevmeyen kadının gözlerini hemen tanırsınız. Denizi yırtan bıçak gibidir.
.. insanlık projesine yeniden yazılmış modern bir bireydim artık. Hoşgörülü ama eleştirel, girişken ama saygılı, açık fikirli ama korkak, güler yüzlü ama umutsuz.
Okur Takip Önerileri
Sanatçı tabiatı gereği atak, küstah ve kibirlidir; işte bu yüzden çoğunun içindeki ustalığı ile ruhunun tekamülü aynı hızda ilerlemez.
Belki de beyefendilik, müspet birtakım hasletlere sahip olmaktan ziyade, menfi birtakım temayülleri olmamakla alakalıydı.
Eh, neticede olgunluk dediğin, hayatı daha fazla acıyla kabullenebilme yetisi değil midir?
''Ayrılık acısından kurtulmak için gereken süre, birlikte geçirilenin yarısı kadar" demişti bir arkadaşım
Gelecek, bazıları için, hakikaten de uzak bir hatıradan ibaret tir. Böyleleri açısından varoluş, hayatın meşum bir noktasında, şimdiki zamandan ileriye doğru uzanan bir yol olmaktan çı kıp, onları geçmişle gelecek arasına sıkıştıran bir hapishaneye dönüşmüştür. Bu, trajik bir hal midir? Herhalde öyledir.
Şiir mi batacak? Sanat mı silinip kalkacak yeryüzünden? Hiçbir zaman! Basitlik mi alacak onların yerini? Ne münasebet! Hayır. Şiir, sanat hala yaşıyor; yalnız yaşamakla kalmayıp insan ruhuna egemen oluyorlar, insan ruhunu yüceltiyorlar. Onların mübarek etkisi her yerde yaygın olmasa hepimiz cehennemde olurduk şimdi... Kendi basitliğimizin, küçüklüğümüzün cehenneminde!
Edebiyatımızın altın çağı olan günlerin mutlu okuyucuları sık sık yeni kitaplarla karşılaşmaya alışıktılar. Ne yazık ki bugünün okurları daha az talihli.
Ne var ki, sonradan tanıdığımız bir yetişkini, üzerine titreyip yetiştirdiğimiz bir çocuk kadar sevemeyiz.
:D
Hiç eğitilmemiş oldukları için usları uyuşmuştu, kalın kafalı, aptal gibi geldiler bana... Hem de hepsi aynı biçimde kalın kafalı.
“Bir insanın kendi yaradılışının eğilimlerine karşı koyabilmesi zor iştir,” “Ama, yapılabilir: Kendimden biliyorum bunu. Tanrı bize, bir dereceye kadar, kendi yazgımızı yazabilme gücünü vermiş. Arada canımız bize yasak olan bir besini çeker, ayaklarımız bizi yanlış yollara sürüklemeye çalışır. Böyle zamanlarda ne ruhumuzu perhize koymaya gerek var, ne de durağan kalmaya. Yapacağımız iş ruhumuza başka türlü bir besin bulmaktır.
Çevremde görüp duyduğum bilgisizliğin, yoksulluğun, yontulmamışlığın karşısında dehşete, üzüntüye kapılmıştım. Ne zayıflık!