intizar
Gözlerin dokunuyor kalbime ey cefakar Öyle uzun bir hicran sundunki hayatıma Zehrini yudumluyor ruhum melankolinin Lambalar sırılsıklam gönlümde sönmesin yar Ellerin ab-ı hayat, gülüşün yar, sesin yar Rüzgar mıdır, yağmur mu dumanlı bakışların İrkiliyor durmadan bedenim, hülya mıdır Neş'eme ızdırabın çektiği perdesin yar
Adem Suvağcı haykırdı: Nutellanâme
"Hatta Nutella bir kız ismi olsa, Eylem adını alırdı ve ben buna kızamazdım. “Seni sevip çekildim dedim dünya bu kadar” dizesindeki “bu” sensin!"
edebifikir.com/haykiris/nutell...
Artık aramıyorum Mücella. İz sürüyorum.
Sesler, renkler, kokular, yer gök iz sürüyorum. Kaybolan aranır. Oysa herşey yerli yerinde. Yer değiştiyse değişen yer onundur. Ben görmüyorum, ben uzağındayım diye o şey ne yabancı ne de kayıptır. Kayıp zannetiğimizin bilgisi bizde değildir sadece. O şey nefes alıyorsa yeryüzünün üstünde bir yerlerde.
Her aşk insanın kendisini eşsiz hissetmesiyle başlarmış. Bense senin eşsiz olduğunu hissettim. O yüzden benim ruhuma düşen şey senin de ruhuna düştü biz ikimiz bir ırmak köprüsünün korkuluklarına yaslanmış suya bakarken ve şairliğim tuttu. Sandım ki çoktum, bir oldum. Eğriydim, doğruldum. Yitiktim bulundum.
Mücellâ, Nazan Bekiroğlu
İrlandalı şair Kathleen O’Meara’nın Şiiri, 1864
Türkçeye çeviren:Juan Botella Lucas ve Nurseren Tor
Ve insanlar evde kaldılar,
kitap okudular ve dinlediler.
Dinlendiler, egzersiz yaptılar,
Sanat yaptılar, oyun oynadılar
"Keşke bir gölge kadar yakınında dursaydım.
O mücellâ çehreni izleseydim
Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım."
Nurullah Genç