Yəqin ki, hamınız “Google”da axtarış verərkən, internet olmayanda açılan dinozavr oyununu görmüsüz. “Space” (boşluq) düyməsinə basandan sonra hərəkətə gələn balaca dinozavrın qarşısına kaktus ağacları, qarğalar və bir sıra başqa maneələr çıxır. İdarə etdiyiniz dinozavrı bacardığınız qədər həmin maneələr toxundurmadan, ən uzağa aparmaq oyunun əsas məqsədidir.
Bu oyun internet olmayanda belə, insanların başını qatmağa, onları nəyin bahasına olursa, olsun, kompüterin qabağından ayırmamağa xidmət edir.
Bu dinozavr ilə “Google” şirkəti, “internet olmasaydı, dinozavrlar dövrünə geri dönərdiz” mesajını da verir.
Yalnız internet olmayanda qısa müddətə yada düşən və oynanılan bu oyun məni həddindən çox kədərləndirir. Oradakı dinozavra yazığım gəlir.
Oyunun qəribə tərəfi odur ki, sonu yoxdur. Elə hey, getdikcə-gedirsən. Ta ki, nəyəsə dəyənə qədər.
Əslində, bu oyun tamamilə yaşadığımız həyatı ifadə edir. Sonu bilinməyən, axırının necə olacağı haqqında bir fikrimiz olmayan, hər an ölüm təhlükəsi olan həyatda düm-düz irəliləyirik. Qabağa getməkdən başqa bir yolumuz yoxdur. O yolda hərəkət etməyə məcbur və məhkum olmuşuq. Qarşımıza hər addımbaşı cürbəcür əngəllər çıxır. Onları aşmalıyıq və yenidən irəliləməliyik. Hətta dayanmaq haqqında düşünmək də bir saniyənin içində bizi məhv edə bilər.