Ben ölümsüzdüm ama can verene kadar.
Ben muktedirdim ama kaybedene kadar.
Ben hayalperesttim ama gözlerimi açıncaya kadar.
Ben bir piyanisttim ama ilham perilerim gidene kadar.
Sahi nerede bu periler, içimdeki sanat aşkını öldüren sefiller?
Kitapların genellikle toplum yıkıcı bir zehir olduğu kesin.
Umut sizi uçurumun üzerinde asılı tutan bir halattır ve her an çatırdadığı işitilir, sonunda da kopar.
Sayfa 102
Okur Takip Önerileri
Geride bir anne, bir kadın, bir çocuk bırakıyorum.
Böylece ben öldükten sonra oğulsuz, kocasız, babasız kalacak üç kadın; farklı türde üç öksüz; yasanın ortaya çıkardığı üç dul.
Ben cezalandırılmayı kabul ederim; ama ya bu masumlar, onlar ne yaptı? Önemi yok; onların şerefiyle oynanıyor, sefil ediliyorlar; adalet bu işte!
Sayfa 82
Kalabalık yığının artık günümüzde inancını yitirdiği, bütün dinlerin, limanlarımızda çürüyen ama vaktiyle belki yeni dünyalar keşfetmiş eski tekneler gibi kuruyup, bir kokuşmuşluk olarak saldırıya uğradığı günümüzde, küçük çocukların Tanrı'yla alay ettiği günümüzde giyotinlerden neler umut ediyorsunuz ki?
Sayfa 36
İntikam almak bireyin işidir, cezalandırmaksa Tanrı'nın.
Sayfa 28
Arzulanan bu ilgayı Tuileries'den Vincennes'a düşmüş dört bakan hakkında değil, yol kesen ilk hırsız hakkında, sokakta yanınızdan geçtiğinde şöyle bir baktığınız, hiç konuşmadığınız, tozlu dirseklerinin değmesinden içgüdüsel olarak kaçındığınız şu sefillerden biri hakkında önerseydiniz ; çocukluğu pılı pırtı içinde çıplak ayak koşturarak geçmiş, kışları rıhtımların kenarlarında titremiş, sizin yemek yediğiniz (ünlü bir restoran) Vefour'un mutfakların hava deliğinde ısınmış olan, çöp ve pislik yığını içinde bir parça kuru ekmek arayıp yemeden önce onu ıslatmış, bir metelik bulmak umuduyla elindeki çiviyle bütün gün şehri eşelemiş, kralın şenliğinden ve bir diğer ücretsiz seyirlik olan Greve Meydanı'ndaki infazlardan başka bedava eğlencesi olmayan sefiller; açlığın hırsızlığa, hırsızlığın da geri kalanına ittiği zavallılar; on iki yaşında tutukevine düşen, on sekizinde zindana giren, kırkında giyotin sehpasına çıkan, acımasız ve adaletsiz bir dünyanın bahtsız çocukları; bir okulla ve bir atölyeyle iyi, ahlaklı, yararlı kılınabilecekken, işe yaramaz bir çuvala gibi kah Toulon zindanına kah özgürlüklerini ellerinden aldıktan sonra yaşamlarını da alarak Clamart'daki ölüm mahkumlarının gömüldüğü yoksullar mezarlığına fırlatarak ne yapacağınızı bilmediğiniz bahtsızlar; işte, eğer ölüm cezasını bu adamlardan biri için kaldırmayı önermiş olsaydınız, ah, o zaman sizin oturumunuz gerçekten saygın, büyük, kutsal, görkemli, haysiyetli olurdu.
Sayfa 18
Bütün insanlar günü belirsiz bir ölüme mahkumdur.
Çünkü bu soru, mahkemeye değil, darağacına;yargıca değil cellada sorulmuş bir sorudur. İşte yazarın yapmak istediği de budur. Ki şayet bunu başarabilirse, başka taç istemez.
