Küçükken hep büyümenin marifet olduğunu sanırdım. Büyürsem her şeyi yapabileceğimi sanırdım. Şimdi ise büyüdüğüm güne lanet ediyorum. Hiçbir şey yapamıyorum, nefes alırken bile boşuna alıyormuşum gibi hissediyorum. Küçükken anlatılan lise anıları da benim için hayal olarak kaldı. Liseyi bitirdim de ne oldu sanki bir tane bile arkadaşım olmadı. Gençliğimin baharı denilen bu zamanları bir kış gibi atlatıyorum. Sürekli hasta oluyorum, yalnızlık yüzünden artık insanlarla konuşurken tedirgin oluyorum. Şu an 18 yaşındayım ama en iyi arkadaşlarım Oğuz Atay,Nilgün Marmara ve Franz Kafka oldu. Umarım hayatla tekrar barışabilirim yoksa bu mutsuzluk benim sonum olacak. İyi geceler herkese.