Öncelikle ölmeden önce bu kitabı okuyabilmiş olmamdan dolayı kendimi bir başka keyifli ve huzurlu addediyorum. Kırık hayatları büyük hayaller kuran insanların tutunamayışlarını anlatmıştır Oğuz Atay. Kendisiyle çok geç tanışmamın verdiği hüzün halen daha içimde sızlayan bir yaradır. Kitabı okurken çoğu insan gibi yarım bırakma noktasına geldim lakin bırakmadım bırakamadım. Beni kitaba bağlayan bir bağ vardı çünkü. Her sıkılır gibi olduğumda öyle bir yerden yakaladı ki beni zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım. Kitabı okumuş olmamdan dolayı mutlu ama bitirmiş olmamdan dolayı hissettiğim tatlı hüzne engel olamadığım gibi kitabın sonlarında -Turgut Özben'in mektubu- gözlerimin dolmasınada engel olamadım. İyi ki Türk Edebiyatından böyle büyük bi usta geçmiş. Sevgi, saygı, rahmet ve özlemle...