Tozlu bir yola düştü.Ayakları bilek kemiklerine kadar yolun serince tozlarına gömülüyordu.
Sayfa 18
Uyandığında tanyerleri ışıyordu. Gün doğdu doğacak.
Sayfa 17
Korkusuyla kendi korkularıyla alay ediyorlardı ya gene de korkuyu içlerinden söküp atamıyordular.
Sayfa 17
İkide birde de kapıya korkuyla bakıyor ,irkiliyor, yerinden sıçrıyordu.
Sayfa 16
Dünyanın en tuhaf mahluklarıdır köylüler. Bir acayip millettir köylü milleti, ketum, taş gibi sağır.
Işıklar da ölür, toprak da ölür, sular da… Ermişler de ölürler
Ve kadınlar, Taşbaş suretinde gelen adamdan konuşuyorlardı. Şaşkınlık içindeydiler. Taşbaş suretinde, Taşbaşın evine
konuk gelen adam o kadar da Taşbaşa benzemiyordu ya ...
Azıcık da benziyor. Hiç de yüzünde ermiş ışığı yok. Kararmış,
buruş buruş olmuş, sarkmış, kurumuş bir yüz. Tam yılgın, kederli,
acılı bir köylü yüzü. Yüz bin yıl gün altında kalmış.
Kadınlar bir de Taşbaşın karısının bu adamla yatıp yatmadığını
merak ediyorlar, bunu biribirlerine söylemiyorlardı ama,
hepsi de düşünüyordu. Aynı alaçıkta, çırılçıplak, hiç yatmazlar
mı? Eğer yatmışlarsa, Kırklar dağındaki, kırk yeşil sakallı ermiş
içindeki Taşbaş Efendimiz ne derdi buna?
Belki de ermiş Taşbaşın ta kendisiydi bu adam. Yorulmuş,
yılmış, hükümetten dayak yemiş, aç kalmış da bu hale gelmiş bir Taşbaştı. Yüreklerinin ta derininde, bu adamın öz bir Taşbaş
Memet olduğu vardı. Herkes içinden böyle düşünüyor,
ama tam tersine inanmak için kendisini zorluyordu. Gene de
şaşkınlık içindeydiler, ikircikliydiler. Ne yapacaklarını bilemiyorlardı.
Belki de, belki de bu Taşbaşın hiç ermişliği falan yoktu.Taşbaşın evinin üstüne sağılan o ışık
uydurmaydı. Kim görmüştü
ışığı? Kendi bile demiyor muydu, bende iş yok, benim
gibi bir günahkardan ermiş olur mu? Ermiş olan hiç buyar da
donar mı? Ne düşünüyorlarsa, o an ona inanıyorlardı.
Yukarda tarlada bir gürültüdür koptu, hemen yarın üstüne
fırladılar. Çocuklar kocaman bir kartalı yakalamışlar, boğazına
bir ip bağlamışlar, kocaman kartalı çamur içinde oradan
oraya sürükleyip duruyorlardı bağrışarak. Kartalın kanatları
aşağıya iyice sarkmış, yerdeydi. Gagası kenetlenmiş
açılmıyordu. Başı bir çocuk başı büyüklüğündeydi. Büyük
gözleri dumanlıydı, kaymıştı. Ölmek üzere olan bir cerenin
kederli kara, yumuşak gözlerine benziyordu. Yaşlı kartal ağlar
gibiydi. Çocuklar gagasından, kanatlarından, kuyruğundan
çekiştiriyorlar, üstüne biniyorlardı. Koca kartal bunların
hiçbirisine aldırmıyor, vakur, çamur içinde, sanki bütün bu
yapılanlar kendisine değilmişçesine durgun oralı bile olmadan ya uçmayı, ya da ölümü fütursuz bekliyordu.
Dünyaya gelmiş hiç bir yaratık insan kadar birbirine ve de dünyadaki öteki yaratıklara kötülük düşünemez ve de iyilik.
Sayfa 273Kitabı okudu
Boğazına bir yumruk düğümlenmişti. Ağlayamıyordu bile.
Bir şeyi, olmazsa edilemez bir şeyi yitirmişti ama neydi? Arandı arandı bulamadı.