Birbirlerine
karşı son kertede kişisel olmaları, toplumsal yükümlülüklü yaşamlarını bırakmaları ve beklenen sonuçları ne olursa olsun gerçek an'ı yaşamaları için onları yüreklendirdim.
Başlangıçta rahatsız ediciydi. Birbirlerini gücendirdiler. Sınıftan çekip gitmeler, ağlamalar, histeri krizleri oldu. Yine de daha önceki çalışmalarında
varolmayan çok önemli bir şey varolmaya başladı. Bir tur organik gerçek,
nasıl görünüyorum, nasıl duyuluyorum, "bu sahne nasıl olmadı" gibi endişelerin yerini aldı. Rol yapmadıklarında kendileri nasıl gerçekse, sahnede de
gerçek insanlar görmeye başladım.
İnsanlar OLMA'ya başlıyorlardı . Başlangıçta "OLMA' tek tük bazrı anlarda
gerçekleşiyorduysa da OLMA ile ROL YAPMA arasındaki ayrım hepimiz
için apaçık ortaya çıkmıştı. Oyuncuların bir kez bu OLMA an'ını tattıktan sonra iştahları daha fazlası için kabardı. Hem oyuncular hem de seyredenler
hakikatten daha az olanla tatmin olmamaya başladı.
