Dışarıdan seyredince insan kendini
Ne kadar anlamsız, ömrümüzün vitrini
Ömrümüz...Bizimdir, ara sıra.
Ağır misafir gibiydik gençken
Dünyaya bakınca dalgalandı içimiz.
Okur Takip Önerileri
Ne diyor diyorum, dünya diyor;
Bir kere ısırıp bırakacağım seni!
Dayan geliyorum, demeden ölüm
Bildim seni, kaçarken görmüştüm.
Bir ölüm kalmış, özü sözü bir
Bir şaşkınlığım ben, âlemden kalma.
Demiştin ama;
Ateş olsa ısıtmaz kendini
Dünya
Taşlar kadar diriyim, insanlar kadar ölü
İnsanın dünyaya son bakışı
Gibi yaşadım, her anı.
İnsan olmanın verdiği güzellik
Soluyor durmadan, bir bak
Bir dert seç bana, üzüleyim
Doldurayım vakti, boşlukla
Canlılar bir şey bilmez. Korkmadan ya da hiç olmazsa dehşete kapılmadan bir insanın nasıl ölebileceğini bana siz öğretin ölüler. Ölüm de yaşam gibi anlamsızdır çünkü.
Bizler bazen bir kahramanımız olması isteğini duyar ve bu isteğin tutsağı oluruz.
"Mezarlar arasındaki yalnızlığımda nefreti unutmuştum. İnsanların yanına gittiğimde, onu tekrar buldum."
İnsanların mutsuzluğunu tutku haline getirmek mi lazım?