Kimseyle, kendimle bile yaşayamadım.
Büyük bir hızla kendi hapishanemi inşa ediyorum. Güvenilir ve pahalı çelik.
Nerem varsa insan kalan... İşte orası acıtıyor.
Doğrum yok benim. Her yarım şey gibi. Ne kederli, ne de mutlu.
Bir bıçakla rüzgar sokarım içime
sonra iyileşeceğimi söylerim.
Yüreklerinin en düşsüz yerinde
öyle apansız kalakaldım.
Denizin üzerinde, kibrit kutularından bir ev kur bana. Tuzlu su, bütün kibrit uçlarını sakinleştirir. Yangınsız, tutkusuz, şehvetsiz kalırız öylece. Belki, işte belki o zaman âşık oluruz, sen bana, ben sana.
Sayfa 49 - 6:45
“bağışladım tüm sessizlikleri; acı, tanıdığım tek dosttu çünkü.”
