Dünyanın bütün çiçekleri gamzelerinde açıyor.
Vakit gelmiş sandım, yanılmışım.
İnsanlara ulaşabilseydin
Birisi yarasına basardı seni
Belki sen birisini severdin
Tüm imkansızlıklara rağmen umutları diri tutmak.
Tek bir yaprağı olmadan yalnızca çiçekleriyle donanmış bir badem ağacı gibi. Usun derinliklerine inen bir çiçek sessizliği.
ANGELOS SIKELIANOS
İçinden geçmediğin zaman
İçinden geçmediğin söz
İçinden geçmediğin rüya
Sana karşı işlediğim
Bir unutma suçudur.
Kitabın kapağında böyle bir şiir varken alıp okumamak ne mümkün…
Ne olurdu kokunun da fotoğrafı olsaydı
Sesin fotoğrafı
Boşluğun fotoğrafı
Parmak uçlarındaki karıncanın
Ruhtaki üşümenin…
Ölüm kimseyi bu kadar yalnız bırakmazdı
Ben yüreğini yitirmiş bu zamandan korkuyorum.
“Yaşar Kemal soğumaz, sönmez.”
Ne demek biliyor musun bir insanı sevmek
Birden dünyada kötü insan kalmıyor
Puhu kuşları saka kuşlarının şarkısını söylüyor geceye
Bütün erkekler kadınların önünde inceliğe dönüşüyor
Tanrı, çocukların sevgisiyle iyileştiriyor dünyamızı
Sular yıldızlar çimenler bahçeler güneş salkımları
Hepsi günde bin kez sonsuzluğundan doğuruyor bizi.
Yalnızlık öyle bir arzuyla bakıyor ki hayata
Bütün ölü zamanlar bizimle konuşmaya başlıyor.
Bir insana inanmak ne demek biliyor musun
Kapının önündeki ağaçlarla birden çiçeğe duruyorsun
Sokaktaki kedi bacaklarından önce boynuna dolanıyor
Gidip ilk gençliğin uykularına boyanıyorsun
Yağmur öyle gamzeler açıyor ki baktığın yerlere
İlan-ı aşk makamından bir ürperti dudaklarının neminde
Unuttuğun mavilik gövdeni bahar dalına çeviriyor.
Nasıl bir tanrının çocuklarıyız böyle
Her şeyde bir ‘hak etmiyoruz’ duygusu
Hayranlık ve küçümsemeden yapılmış
Zehirli bir sevgi, bir güzellik korkusu
Hepimiz içimizdeki şarkıyla ölüyoruz.
Akşam, diyorum
Herkesi eşitler
Erdem, öyle mi?
Dünya, çocuk ölülerinin üstünde
Parayla sevişirken…
…
Biz, neye sevindiğimizi bilmeden
Akşamlara kadar koşar, koşardık.