Merhabalar, uzun zaman oldu:)
İvan İlyiç'in Ölümü'nü daha bu sabah bitirdim, hislerimi sizlerle de paylaşmak istedim.
Öncelikle biraz içerikten bahsedeyim.
Kitabımız, İvan İlyiç'in ölümü ile başlıyor. (eh yani) İlerleyen bölümlerde ise başa sarıyoruz ve ölümünden önceki hayatını okuyoruz. Hayatının yükseliş ve çöküşlerle nasıl da sona erdiğini görüyor okuyucu bu sayfalarda.
Başlarda yolunda giden bir evliliği, mevkiden mevkiye yükseldiği bir memuriyet hayatı ve saygın bir çevresi olan İvan İlyiç'in 45 yıllık yaşamını, geçirdiği bir kaza sonucu hastalanarak, sıkıntılı günlerle yitirdiğine tanık oluyoruz. İvan İlyiç rahatsızlığı nedeniyle ölüm gibi bir gerçeğe de hazırlıksız yakalanmıştır ve bunu kabullenmez. Tolstoy, İlyiç'in duygularını hem çok sade hem de vurucu bir dille okuyucuya aktarıyor ve aynı zamanda okuyucularına da hayat ve ölüm arasındaki manayı sorgulatıyor.
Bu açıdan kitabı çok beğendiğimi söylemeliyim.
İvan İlyiç'in bu melun gerçek karşısında yalnızlaşması, psikolojisi çok güzel anlatılmış. Tolstoy, İlyiç kendi ölümünü kabullenemezken çevresindeki insanların da sanki bu durum yokmuşcasına davranmalarını, yalancılıklarını ve İlyiç'in tepkilerini etkileyici bir anlatımla bizlere aktarmış. Kısacık ama ölüm gerçeğinin bir gün herkesi bulacağı vurgusu oldukça sarsıcı.
İncelememi İsmet Özel'in Mazot şiirinden kısa bir alıntıyla bitirmek istiyorum.
"ki
ölüm
her yerde uyanıktır."
