Özge Güney
@ozgeguneyy
Mini kitap serüveni
ankara
16 Ağustos
105 okur puanı
Ocak 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Sen gittin burda yağmurlar başladı
Hava kasvetli ve ıslak
İçimde bir tuhaf üzüntü
...
28.11
| 
Nazım Hikmet Ran
Göğe çıkıp yıldızların ışıltısına ulaşmak yerine, şimdi üzerinde uyuduğumuz toprağın içine girmeyi hayal etmemiz doğru muydu?
%9 (18/195)
Okur Takip Önerileri
"İnsanın yüzündeki çizgileri çizen neydi? Zaman mı? Geçicilik mi? İnsan olmanın yükü mü? Yaşadıkları belki..."
"İnsan dalıp gitmek istiyorsa, düşünmek istiyorsa, konuşanlara katlanamaz. Bölünmek istemez. Sözcükler böyle zamanlarda ağır gelir. İçerdeki sözcükler daha fazladır çünkü."
"Sessiz sedasız yaşardı çoğunlukla insan. İçinde fokur fokur kaynayarak. Sessizce duran bir kedi sessizce duruyordu ama sessizce duran bir insan sessizce konuşuyordu. İçinden. Bir mabedin önünden sessizliğe bürünerek."
"Sorun şuydu: Geçmiş, geçip gitmiştir. Geçmiş, güya bugünün küllerinden başka bir şey değildir. Şu an yoktur. Şu an yoktur ama tekrar tekrar yaşanır. Tekrar tekrar. Kırıcı bir söz, bir travma, örselenme, bir anı. İyi ya da kötü. Ama özellikle kötü yaşantılar, bin kez çarpıyordu insana. Yok olan, artık şimdi olmayan bir olay nasıl oluyor da bin kez yaşanabiliyordu?"
"Susmak. Konuşmak. Sessizlik. Durgunluk. Dalmak. Derinlere. Dalınca kopmak. Konuşmamak. Aslında içinden konuşmak. Dalıp gitmek. Saatlerce. İnsan nereye dalar? Ne çok merak etmiştim bu sorunun cevabını."
"Aşağı inen yapraklar değildi sanki. Her yaprak bir anı, bir haftayı, bir ayı temsil ediyor gibiydi; kopup giden, hayatından çalınan zamanlardı."
"Her an ölüyor ve hayat her an elinden gidiyorsa, bu yaşam kimindir? İnsanın koruyup kollayamadığı, sonsuza kadar elinde tutamadığı bir şeye benim diyebilmesi tuhaf, değil mi?"
"İnsan denince, içimde bir ürperti hissederdim. Hayat hepiniz için çok zordu. Zor olan, hayat değildi belki de. Tabii sizler daha iyi bilirsiniz ama bana sorarsanız, zor olan insan olmaktı. Kendisine yüklenen sorumluluğu da ancak insan kaldırabilirdi öte yandan."
Halbuki o bir yere kaybolmamış, sadece gitmişti. İnsanlar gözleriyle görmediklerine niye kaybettik derlerdi ki ?
Kaybetmek onun en büyük korkusuydu. Ölerek kaybetmek ise en acısı.
Hepiniz bir uykuda değil miydiniz aslında yaşarken?
"Onsuz yaşamın bir anlamı yok!" diyebileceğiniz kimse yoktu bu dünyada. Sadece "O'nsuz yaşamın anlamı yoktur" anlamlıydı.
Ancak bilinmelidir ki, her insanın hayatı zaten kayıt altına alınıyordu. Bazıları bunun farkındaydı, bazıları ise korktukları için unutmak istemişlerdi bu gerçeği.