HER ŞİİRİN SONU
Sensin kum tanesini, bir, bir daha bölen,
Böldükçe büyüyen yitiren yalnızlığı.
Sayfa 61Kitabı okudu
Üçüzler
Gitme gün yüzlüm, seni çelmesin yol!
Kargısız, tek, türlü kitapla tutsak,
İçte bitsin başlamadan çöküntü!
Sayfa 51Kitabı okudu
Sizinle acıkıyorum, susuyorum;
Siz mi yazdınız bütün kitapları?
Sayfa 49Kitabı okudu
Gece Gündüz
Bakıyorum, ne yeteri kadar ağacım,
Ne çakalım, ne insanım yeteri kadar.
Türlü giysilerle çıplağım, üşüyorum.
Sayfa 41Kitabı okudu
"Neyi, neden sonra?" diye düşünüyoruz; ölünür ölülerle ve dipdiri dirilerle! Bu hep böyle sürüp gider, korkulur aşktan ve şiirden, soysuz hastalıklar belirir bekleyişin dalında.
Sayfa 31Kitabı okudu
Kudurmakla düz durmak arasında. Düz duruyoruz öylece, tükeniyor cankurtaran düdüğünün sesi.
Sayfa 31Kitabı okudu
Her dil tükeniyordu sonunda ....
Sayfa 30Kitabı okudu
Gel, uğruna saçlarını yolduğum, giderken gel! Sonra bakma istersen ama gel! Tuzla başla ki dursun acım!
Sayfa 30Kitabı okudu
Hiçbir sebep yokken hüzünlenir insan. Bazen. Sürekliliği tuhaftır da bu kadarı normaldir, olur böyle şeyler. Olur ki şiirlerde okunur: "Güzel şeyler düşünmeme rağmen / Durmadan ağlamak geliyor içimden" Arada ağlamak da iyi gelir. Hiçbir sebep yokken yahut neşeden, sevinçten
Oktay Rifat - Elleri Var Özgürlüğün
Köpürerek koşuyordu atlarımız
Durgun denize doğru.
Bu uçuş, güvercindeki,
Özgürlük sevinci mi ne!
Öpüşmek yasaktı, bilir misiniz,
Düşünmek yasak,
Agamemnon II
Seninle başlayan ne varsa seninle biter; seninle devinen ne varsa seninle durur. Sen benim başka yüzüm, aydınlığım karanlık gecede;
Sayfa 26Kitabı okudu