"Sana masal anlatmamı ister misin?" Bir an için ona şaşkınlıkla bakakalırken saçımı öptü ve masalı anlatmaya başladı.
"Bir varmış bir yokmuş... Her yerin karla kaplı olduğu bir kış günüymüş."
Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler masalını anlattıktan sonra sonuna geldi.
"Sonra prens yetişememiş ve prenses ölmüş. Prensesin kötü kalpli üvey annesi de sonsuza dek dünyanın en güzel kadını olmuş."
Ona tip tip baktım.
"Hayır yanlış biliyorsun, sonunda prens ve prenses sonsuza dek mutlu yaşıyorlardı."
Rüzgar gözlerini devirdi ve ardından iki koluyla beni sıkı sıkı sardı. Bu ağlamama iyi gelmişti, artık gözyaşlarım durmuştu.
"Hah. O yalnızca küçük çocuklar üzülmesin diye hazırlanmış bir son. Ben mutlu sonlara inanmam," dedi.
"Neden?" diye sordum tavana bakarken.
"Ben sonun olduğu bir yerde mutluluğun olabileceğine inanmıyorum."
