"Işıldayan düşünüm sarhoş ediyor beni... Ve bütün sözcüklerin ruhumda titrediğini duyuyorum."
"Ben söylememiş miydim bunu? Ama öyle çok şey söyledim ki, bu söz benim olabilir de, olmayabilir de..."
"..insan, yeryüzünde ya da göklerde gördüğü her şeyin, yıldızların,hayvanların,mevsimlerin, kural görünüşlerinin, mutlu önlemlilik ya da uyum görünüşlerinin karşısında, saf mı saf, sorar: Bunu kim yaptı? Kim istedi?"
"Ama düşlerinin bir değeri var mıdır Tityrus? Uyandığında görülmüş olmaya değerler mi?"
"Herhangi bir şeyin kendiliğinden, nedensiz, mantıksız, kendinden önce bir amacı olmadan varolamayacağından hiç kuşku
duymuyor musun?"
"Korku yerleşmiştir içine, gece, kendi kendimizle yapayalnız ve tümüyle gerçeğimizin elinde kaldığımız zaman bizim içimize de yerleştiği gibi.."
"Çünkü, bana kalırsa, gözyaşlarımız dile getirme, yani olduğumuz şeyin baskısından söz yoluyla kurtulma güçsüzlüğümüzün anlatımıdır..."
"Ağaç ile Aşk, her ikisi de, kafalarımızda bir düşünde birleşebilir. Her ikisi de, farkedilmez
bir tohumdan doğup büyür ve güçlenir, yayılır ve dallanır.."
-"Bilmiyorum... Konuşman benim için çok karanlık, ey Lukretius."
-"Ben kendimi anlıyorum. Yeter."
"..ama seni dinleyen basit kişiyi küçümseme.
Ona gerçeğin karanlıklarının gömülerini aç.."
"Ben yalnızca mutlu anlarımı bilmek istiyorum. Ruhum bugün ağaç oluyor. Dün, onu pınar olarak duydum. Ya yarın?... Bir sunağın dumanıyla havaya mı yükseleceğim,
yoksa ovaların üstünde ağır kanatları üstünde akbabanın güç duygusu içinde yükseklerde mi duracağım, biliyor muyum?"
"Hiçbir şey duymuyorum. Ölmedim. Gene de canlı değilim!"
"Yaşamaktan başka bir şey istemiyor. Bak, nasıl zamana yapışmış, zayıf zayıf çırpınıyor..."
"An biçimi doğuruyor, biçim de anı gösteriyor."
Sayfa 102 - pdfKitabı okudu
"Ve sıradan ruh ne şaşırtıcı boş inançlar ve zırvalar uydurur kim bilir?"